مریم اکبری‌منفرد، زندانی سیاسی که از دی‌ماه ۱۳۸۸، بدون مرخصی در ایران زندانی است، در نامه ای از زندان نوشت: «در آستانه ورود به چهاردهمین سال حبس؛ این قصه نیست که می‌خوانید، رنجی خونین از دریچه‌ٔ کوچکِ تنها یک نفر از ۸۵ میلیون است.»
این زندانی سیاسی که بیش از ۱۳ سال است بدون استفاده از مرخصی در زندان‌های جمهوری اسلامی زندانی است در این نامه به چهار خواهر و برادرش که در سال‌های دهه ۶۰ اعدام شدند یا در اثر شکنجه جان باختند اشاره کرده و می‌گوید آنها را اکنون در خیابان‌های شهرهای ایران می‌یابد.
مریم اکبری منفرد با اشاره به بازداشت خود در ۱۳ سال پیش و دوری از فرزندانش نوشت:«۸ دی۱۴۰۱، سیزده سال تمام است که مرا از سارای ۴ ساله و دو دختر ۱۲ ساله‌ام در آن نیمه‌شب زمستانی جدا کردند و بدون خداحافظی از عزیزانم، برای پاره‌ای از توضیحات راهی اوین کردند با وعده مضحک این‌که «صبح پیش بچه‌هایت برمی‌گردی» که از آن روز تاکنون ۱۳ سال گذشته است. از ۸ دی ۱۳۸۸ تا ۸ دی ۱۴۰۱!»
او معترضان را «دختران و پسران شجاعی» میخواند که «عصیانی‌ترین خشم‌ها را بر سر مسببین ۴۳ سال ستم و استبداد فرو می‌ریزند و میجنگند.»
در نامه او که از زندان سمنان نوشته شده آمده: «با خبرهای هر اعتراض و هر قیام شراره‌های این شعله سرکش ایمان قلبم جاری می‌شود در میان زنانی که چشم امید نجاتشان تنها شکستن این درهای آهنین است.»
او به معترضان توصیه می‌کند که در صورت بازداشت به حرف بازجوها «اعتماد نکنند» و از خانواده‌ها خواسته که وعده‌ها و ترس‌ها و تهدیدها را به هیچ بگیرند: «جان فرزندانتان را فقط خودتان با تکرار اسم‌اش از گلوی مردم می‌توانید نجات دهید! هیچ بازجویی خیر شما را نمی‌خواهد سکوت نکنید فریاد باشید!»
او در نامه خود نوشته که شریک داغ نشسته بر دل مادرانی و همه خواهران و برادرانی است که تکه عزیزشان را از دست دادند و افزود: «دستانشان را از راه دور می‌گیرم و شانه به شانه‌شان برای دادخواهی استوارتر از قبل می‌ایستم.»
خانم اکبری منفرد چند سال پیش به خاطر نوشتن نامه‌هاى سرگشاده در مورد کشتار دهه ۶۰ تهدید به سه سال دیگر زندان و تبعید به زندانی در سیستان و بلوچستان شده بود.
او از اسفند ۱۳۹۹ به زندان سمنان منتقل شده است.