۵۵ روزنامه‌نگار مستقل ایران در بیانیه ای که به مناسبت انتخاب هیات مدیره تشکل موسوم به «انجمن صنفی روزنامه نگران استان تهران» منتشر کرده تاکید کرده اند که افراد این هیات مدیره به هیچ وجه نماینده ی روزنامه نگاران مستقل ایران نیستند.
روز دهم اردیبهشت سال ۱۴۰۰، تشکل موسوم به «انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران» پس از تعویق مکرر برگزاری مجمع عمومی، سرانجام اقدام به برگزاری این مجمع به صورت آنلاین کرد. در کمال تاسف تعداد شرکت کنندگان در این مجمع که قاعدتا می توانست به دلیل آنلاین بودن پرشمار باشد، اما به حدنصاب هم نرسید. در حالی که اولین مجمع همین تشکل به صورت حضوری برگزار شد و شرکت کنندگان در آن مجمع پرشمار و قابل قبول بودند. نتیجه آن شور و تلاش برای داشتن نهادی صنفی و مستقل، در عمل با لطایف الحیل برخی همکاران مرتبط با نهادهای غیر صنفی، به استعفای هیات مدیره منتخب و تشکیل هیات مدیره جدید منجر شد و شخصی همچون «عباس عبدی» که وابستگی تمام به نهادهای غیر صنفی دارد، بر مدیریتش تکیه زد و افرادی دیگر کرسی های آن را در اختیار گرفتند که بر همگان روشن است در برخی موارد در جایگاه کارفرمایی در مطبوعات قرار دارند.
جالب آن که بعضی از کاندیداهای انتخابات هیات مدیره جدید نیز همان شرایط افراد قبل را دارند. یعنی یا در جایگاه کارفرما هستند، یا افرادی اند که در اخراج روزنامه نگاران از رسانه های مختلف و کاهش دستمزدها تأثیر مستقیم داشته اند. چطور شخصی که پس از اخراج یکی از همکارانش توسط مدیر یک رسانه، بلافاصله جای او را گرفته، می تواند صدای همکار اخراجی خود باشد؟ چطور فردی که خود روزگاری با تمام توان پیگیر سانسور رسانه، اخراج روزنامه نگار و درصدد کاهش ناعادلانه دستمزدها بوده می تواند صدای یک صنف بی پناه باشد؟
امضاء کنندگان این بیانیه به همکاران خود بدون مرزبندی های سیاسی داخلی و خارجی، اعلام می کنند، که این نهاد به اصطلاح صنفی به هیچ وجه منعکس کننده صدای ایشان نیست. ما اعتقاد داریم تا زمانی که نتوانیم تشکلی صنفی و کارگری با استانداردهای روز دنیا داشته باشیم، نباید به حداقل ها تن دهیم. خواسته ما ایجاد صنفی مستقل است که دولت، نهادهای خارج از صنف، مدیران مسئول و افراد وابسته به آن ها، در روند انتخابات آن دخالت نداشته باشند. اعضای صنف باید بتوانند با ابزارهای متداول روز دنیا، با کارفرمایان مواجه شوند و درصدد ستاندن حقوق خود برآیند؛ نه شیوه های کدخدامنشانه ای که خود بستر فساد است. تشکل صنفی باید سراسری، با نمایندگان پاسخگو و با مشارکت حداکثری روزنامه‌نگاران تشکیل شود. تشکلی که گردش اطلاعات از وضعیت کارگری مجموعه را ممکن و پشتیبانی می‌کند. از همکاران خود می خواهیم تا نیل به این هدف به هیچ وجه در بازی بد و بدتر برای دست یافتن به رویای حداقلی، شرکت نکنند. هرچند تجربه فعالیت هیات مدیره فعلی نشان داده ایشان توان تامین همان حداقل ها را هم ندارند. شیوه های کدخدامنشانه شان هم دستاوردی نداشته، جز تحکیم روابط شان با کارفرما!
امضا کنندگان این بیانیه به تشکل های کارگری بین المللی اعلام می کنند این تشکل به هیچ عنوان نماینده این صنف نبوده و تا زمانی که اعضای هیأت مدیره آن با مهندسی دولت و مراکزی خارج از صنف، مشخص می شود، نمی تواند صدای این روزنامه نگاران باشد.
در پایان از همکاران خود که با حسن نیت و با این تحلیل که شاید بتوان با حضور در چنین تشکلی علی رغم تمام این مشکلات کاری به نفع صنف انجام دهند؛ می خواهیم سپر بلای چهره های شناخته شده مرتبط با نهادهای غیر صنفی نشوند و نام نیک خود را از این صحنه آرایی بیرون بکشند.
اسامی امضا کنندگان :
امیری، مرضیه – امینی منش، نوید – انواری، امیرهادی – احقاقی، راضیه – احقاقی، مرضیه – الهام نژاد، حسین – اینانلو، سهند – آذرموند، امیرعباس – آقازاده، محمد – باسره، وحید – برزویی، هلیا – دهکی، رضا – جولایی، ریحانه – حاجی پور، حمید – حسینی، معصومه – حیدری، شیما – درویشی، کیانوش – دهقان، مصطفی – ربیعی، شایان – رفیق، محسن – روزبهانی، مهدی – سایش، سمیه – سلگی، هادی – سلیمانی، آرمین – شریفیان، هرمز – شعاعی، شیما – شکرانی، مریم – شیراوند، میلاد – صابر نعمتی، بهنام – صابری، محمدجواد – صادقی، ماندانا – صفاری، ژوبین – عیار، هادی – غالبی، فرحناز – فاضلیان، پانید – فتحی، فرهاد – فرج اللهی، کاظم – فرشید، آرزو – فیضی صفت، مهدی – گودرزی، مظاهر – گلفر، ساسان – مجیدی، بابک