در روز دوشنبه، ۱۸ فروردین ۱۴۰۴، حادثه‌ای دردناک و هولناک در روستای لاآباد (کی‌بند) از توابع شهرستان راسک استان سیستان و بلوچستان رخ داد که واکنش گسترده کاربران فضای مجازی را در پی داشت.
بر اساس گزارش‌های منتشرشده، دختری ۷ ساله به‌نام مهین گهرام‌زهی، تنها به‌دلیل چیدن چند انبه از باغی در این روستا، توسط فردی به نام «خ. ک.» – که گفته می‌شود باغدار محل است – مورد ضرب‌وشتم شدید با چوب قرار گرفت. این فرد همچنین با فحاشی، توهین و تحقیر، کودک را به‌شدت آزار داد و در اقدامی شوکه‌کننده، او را در صندوق عقب خودروی خود حبس کرد.
ویدئویی که از این صحنه در فضای مجازی منتشر شده، چهره وحشت‌زده مهین و رفتار خشونت‌بار باغدار را به‌وضوح نشان می‌دهد. نکته‌ی تأسف‌بار این‌که این جنایت در حضور اهالی روستا اتفاق افتاد، اما هیچ‌کس برای نجات کودک اقدامی نکرد.
واکنش‌ها زمانی تندتر شد که باغدار مذکور، نه‌تنها از رفتارش ابراز پشیمانی نکرد، بلکه در پیام‌های صوتی منتشرشده در گروه‌های واتساپی، با زبان تهدید و توهین، خانواده مهین و مردم منتقد را خطاب قرار داد و گفت: «باید این‌ها را به درخت آویزان می‌کردم.»
پدر مهین، کارگری روزمزد در بندرعباس است که به‌دلیل فقر و دوری از خانواده، نتوانسته از فرزندش در برابر این ظلم محافظت کند. این موضوع بار دیگر نشان‌دهنده رابطه عمیق میان فقر، تبعیض ساختاری، و خشونت‌های اجتماعی در مناطقی چون بلوچستان است.
کاربران شبکه‌های اجتماعی و فعالان حقوق کودک با استناد به کنوانسیون جهانی حقوق کودک و ماده ۴ قانون حمایت از کودکان و نوجوانان در ایران، این اقدام را مصداق بارز «کودک‌آزاری» و «حبس غیرقانونی» دانسته و خواستار پیگرد فوری عاملان این جرم شده‌اند.
تحلیل: چرایی تکرار خشونت علیه کودکان در سایه سکوت و بی‌عدالتی
۱. ابعاد حقوقی:
طبق ماده ۴ قانون حمایت از کودکان و نوجوانان، هرگونه آزار جسمی و روحی علیه کودک جرم محسوب می‌شود. همچنین، براساس کنوانسیون حقوق کودک که ایران نیز آن را امضا کرده است، نگهداری کودک در شرایط غیرانسانی، تجاوز به حریم او و هرگونه خشونت، ممنوع و قابل پیگرد است.
مسئولیت اجتماعی و فرهنگی:
بی‌تفاوتی مردم حاضر در صحنه نشان‌دهنده نهادینه شدن ترس، بی‌اعتمادی به نظام قضایی و احتمالاً مشروعیت ضمنی خشونت علیه اقشار محروم در ذهن برخی شهروندان است.
ریشه‌های ساختاری:
این رویداد، بازتاب عمیق شکاف‌های طبقاتی و بی‌عدالتی ساختاری در ایران است. فقر، نبود آموزش حقوقی، ضعف نظارت نهادهای اجتماعی، و نژادپرستی پنهان علیه اقوام بلوچ و مناطق محروم، زمینه‌ساز چنین فجایعی است.
ضرورت اقدام فوری:
این حادثه باید نقطه‌عطفی برای اصلاحات جدی در حوزه حمایت از کودکان، مجازات عاملان کودک‌آزاری، و توانمندسازی جوامع محلی برای مقابله با خشونت باشد.
اگر خواستی می‌تونم متن رو به زبان رسمی برای ارسال به نهادهای بین‌المللی حقوق کودک، سازمان‌های حقوق بشری یا برای کار رسانه‌ای آماده کنم.
منبع/آواتودی