در هفته‌ای که گذشت، رژیم حاکم بر ایران با اجرای یک موج بی‌سابقه از اعدام‌ها، نشان داد که برای حفظ قدرت خود به هر اقدامی دست می‌زند. در این مدت تنها در یک هفته، ۴۷ نفر اعدام شدند که به معنای هر ۳.۵ ساعت یک اعدام است. این آمار نگران‌کننده بیانگر شدت سرکوب و بی‌توجهی به حقوق انسانی در کشور است. در روز سه‌شنبه ۲۶ فروردین، ۱۰ نفر دیگر به دار آویخته شدند که این اقدام به شدت جامعه را تحت تأثیر قرار داده و فضای رعب و وحشت را گسترش داده است.
از میان قربانیان، بیشترین تعداد از هموطنان بلوچ و کورد بوده‌اند؛ مردمانی که سال‌هاست تحت فشار تبعیض، فقر ساختاری و سرکوب مضاعف قرار دارند. این گروه‌ها به دلیل هویت ملی و فرهنگی خود، همواره هدف سیاست‌های ناعادلانه و خشونت‌آمیز رژیم بوده‌اند. اعدام‌های اخیر نه تنها نشان‌دهنده نقض حقوق بشر، بلکه نمایانگر عمق فاجعه‌ای است که بر زندگی این اقوام سایه افکنده است.
این موج اعدام‌ها به وضوح ابزاری برای ارعاب و تداوم بقای رژیم است که از صدای مردم به وحشت افتاده است. به جای پاسخ‌گویی به مطالبات مشروع و حقوق بشر، حکومت با استفاده از خشونت و سرکوب سعی دارد تا صدای معترضان را خاموش کند. مرگ و اعدام به عنوان راه‌حلی برای حل بحران‌های داخلی به کار گرفته می‌شود، در حالی که این اقدامات تنها به تشدید تنش‌ها و نارضایتی عمومی منجر خواهد شد.
اعدام‌های اخیر، به ویژه در مقیاس وسیع و در زمان کوتاه، نشان‌دهنده یک استراتژی سرکوب سیستماتیک از سوی رژیم است. آمارهایی که به هر ۳.۵ ساعت یک اعدام اشاره دارند، نمایانگر شدت و گستردگی این سرکوب است. این نوع از خشونت، معمولاً به عنوان ابزاری برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه به کار گرفته می‌شود تا هر گونه اعتراض یا نارضایتی را خنثی ک
اعدام‌ها نه تنها نقض فاحش حقوق بشر هستند، بلکه نشان‌دهنده بی‌توجهی رژیم به اصول انسانی و اخلاقی نیز می‌باشند. این اقدامات نه تنها بر زندگی فردی قربانیان تأثیر می‌گذارد، بلکه بر خانواده‌ها و جوامع آن‌ها نیز اثرات عمیق و مخربی خواهد گذاشت. رژیم از اعدام‌ها به عنوان ابزاری برای ارعاب استفاده می‌کند. این اقدام نه تنها برای خاموش کردن صدای معترضان بلکه برای جلوگیری از شکل‌گیری هر گونه حرکت اعتراضی جدید نیز به کار گرفته می‌شود. در واقع، این نوع سرکوب می‌تواند به افزایش تنش‌ها و نارضایتی عمومی منجر شود.
استفاده از خشونت و اعدام به عنوان راه‌حلی برای بحران‌های داخلی نه تنها مؤثر نخواهد بود، بلکه ممکن است اوضاع را پیچیده‌تر کند. تاریخ نشان داده است که سرکوب‌های شدید معمولاً به بروز واکنش‌های شدیدتر و نارضایتی‌های عمیق‌تر در جامعه منجر می‌شود.