سازمان پرو آزول و بنیاد آمادئو آنتونیو ادارات دولتی آلمان را متهم کردند که موارد خشونت علیه پناهندگان را ثبت نکرده و جزو جرایم سیاسی طبقه‌بندی نمی‌کنند. به گفته آنها گویا قصد ادارات، سرپوش گذاشتن روی این گونه خشونتهاست.
دو نهاد غیردولتی فعال در حوزه حقوق پناهجویان ادارات دولتی آلمان را متهم کرده‌اند که خشونت علیه خارجی‌ها را بی‌اهمیت جلوه می‌دهند.
سازمان پرو آزول و بنیاد آمادئو آنتونیو می‌گویند، مواردی که در آن پناهندگان با چوب بیس‌بال مورد حمله قرار می‌گیرند یا کودکان پناهنده در راه مدرسه کتک می‌خورند، یا اصلا در آمار رسمی وارد نمی‌شوند یا با تاخیر بسیار زیاد وارد این آمار می‌شوند.
این دو نهاد به اعتراض گفته‌اند، تعداد کیف‌قاپی در سال ۲۰۲۰ معلوم و مشخص است اما موارد ضرب و شتم، خصومت و تلاش هایی که برای قتل پناهندگان صورت گرفته، در آمار ثبت نشده اند.
به گفته این دو نهاد غیردولتی، در پلیس آلمان کمبود حساسیت و توجه و نیز کمبود امکانات برای پیگیری چنین مواردی مشهود است. این سازمان‌ها از وزارت کشور و وزارت داخله ایالت‌ها خواسته‌اند آمارگیری این موارد را بهبود بخشیده و این پرونده‌ها را در زمان مناسب و به طور کامل از طریق اطلاعیه‌های مطبوعاتی به آگاهی عموم برسانند.
دو سازمان غیردولتی می‌گویند، وضعیت کنونی این باور را تقویت می‌کند که قصد بر این است، خشونت علیه پناهندگان و بیگانه ستیزی غیرقابل دیدن باشد و مستندسازی نهادهای مدنی و روزنامه‌نگاران از این موارد غیرممکن شود.
وقتی حاکمیت قانون متوقف می‌شود
پروآزول و آمادئو آنتونیو تنها در سال ۲۰۲۰ در یک بررسی طولانی مدت بیش از ۱۶۰۰ حمله به پناهندگان را ثبت کرده‌اند. از سال ۲۰۱۵ بیش از ۱۱ هزار مورد مستند شده که در میان آنها ۲۸۴ مورد ایجاد آتش‌سوزی و ۱۹۸۱ مورد ضرب و شتم بوده است.
طاهره امیر از بنیاد آمادئو آنتونیو می‌گوید، روزانه در سراسر آلمان به طور متوسط دو مورد حمله خارجی ستیزانه انجام می‌گیرد. پلیس اما به بهانه کم بودن علاقه عموم به این موارد آنها را مستند نکرده یا جزو جرم سیاسی طبقه بندی نمی‌کند.
به اعتقاد خانم امیر، اینجاست که حکومت قانون ناقص است و دیگر نمی‌تواند از انسان‌ها حمایت کند.
مدیر “اتحادیه مراکز اجتماعی-روانی برای افراد شکنجه شده، جنگ زده و فراری” آلمان می‌گوید، تهدید و خشونت هرروزه تاثیرات پایداری بر وضعیت قربانیان می‌گذارد.
به گفته لوکاس ولتز، بسیاری از پناهندگان در کشورهای خودشان تجربه خشونت و تعقیب داشته‌اند و حالا در آلمان هم با نژادپرستی ساختاری روبرو هستند. این مسئله باعث ضربات روحی بیشتر برای این افراد می‌شود.