طالبان با یک ندا می‌تواند تهدید کند. پس از ۲۰ سال درگیری خشونتآمیز، و از دست رفتن جان ده‌ها هزار غیرنظامی، آنها با استفاده از زور وحشیانه قدرت را در اینجا به دست گرفتند.
با این حال، زنان افغان نشان دادند که نمی‌ترسند.
تمنا زریابی پریانی، یکی از این زنان است. شجاعت واقعی لازم است برای ایستادن در برابر مردان مسلحی که می‌خواهند تقریبا همه آنچه در زندگی به دست آورده‌اید را از بین ببرند.
آخر هفته گذشته، تمنا با شماری دیگر همراه شد که حق کار و حق تحصیل را می‌خواستند. جنگجویان طالبان به صورت تظاهرکنندگان اسپری فلفل (مرچ) پاشیدند و برخی از آنها نیز گفتند که براثر استفاده از (باتوم برقی) با شوک الکتریکی مواجه شده‌اند.
آنها پس از اعتراض به خانه بازگشتند. برخی می‌ترسیدند که تعقیب شوند.
چهارشنبه شب ساعت ۲۰:۰۰ مردان مسلح وارد بلوک آپارتمانی در محله پروان ۲ شدند که تمنا پریانی آنجا زندگی می‌کند. او در خانه با خواهرانش تنها بود که مردانی شروع به کوبیدن در کردند.
خانم پریانی در ویدئویی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است، درخواست کمک می‌کرد، می‌گفت: “لطفا کمک کنید، طالبان به خانه‌ام آمده‌اند، خواهرانم در خانه هستند.”
او جیغ می‌زد: “نمی‌خواهیم این وقت بیایید.” او التماس کرد: “فردا برگردید، فردا می‌توانیم حرف بزنیم.”
او قبل از پایان ویدیو گفت: “شما نمی‌توانید این دختران را در این وقت شب ببینید. کمک، طالبان به خانه‌ام آمده اند.”
از زمانی که طالبان در ۱۵ اوت به قدرت رسید، زنان شکایت داشتند که حالا در خانه زندانی شده اند؛ و حتی در خانه نیز در امان نیستند. ورود به خانه‌ای که فقط زن در آن باشد، خلاف فرهنگ افغانستان است. اما طالبان با اخراج افسران پلیس زن، کارکنان زن برای بازجویی از زنان ندارند.
تمنا پریانی حالا چند روز است که ناپدید شده است. من به آپارتمانش برای یافتن ردی از او رفتم.
هیچ کس در آن خانه نبود. یک چکمه گل آلود بزرگ هنوز روی در جلویی دیده می‌شد.
همسایه‌ها گفتند خانم پریانی را همراه با دو خواهرش بردند، و از آن زمان هیچ کس به آپارتمان نرفته است. آنها فقط می‌گفتند یک “گروه مسلح” دختران را برد.
سایر زنان معترض هم در آن شب هدف قرار گرفتند. یکی دیگر به نام پروانه ابراهیم‌خیل نیز ناپدید شده است.
با این حال، طالبان بردن آنها را رد کرده است.
سهیل شاهین که امیدوار است سفیر طالبان در سازمان ملل متحد شود، روز پنج‌شنبه در گفت‌وگو با بی‌بی‌سی گفت: “اگر [طالبان] آنها را بازداشت می‌کرد، می‌گفت که آنها را بازداشت کرده‌است، و اگر این ادعا است، آنهایی که ادعا می‌کنند به محکمه بروند و از خود دفاع کنند… این یک مورد قانونی است. اما بازداشت نشده‌اند، و برای پناهندگی در خارج از کشور از چنین صحنه‌های ساختگی فیلم می‌گیرند.”
یکی از دوستان خانم پریانی داستان متفاوتی را تعریف کرد.
او از یک مکان امن، در مصاحبه با بی‌بی‌سی گفت: “به او گفتم هر چه زودتر خانه‌ات را ترک کن، این را جدی‌تر بگیر، تو در خطر هستی… وقتی به خانه رسیدم، یکی از دوستان، که معترض هم بود – نمی‌خواهم نام او را ذکر کنم – گریه می‌کرد که تمنا توسط طالبان دستگیر شده و ویدیوی آن را هم در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرده.”
معلوم نیست مسئولان دولت طالبان در جستجوی این زنان هستند یا نه.
اکثر کشورهای جهان از به رسمیت شناختن طالبان به عنوان حاکمان قانونی افغانستان خودداری می‌کنند. بیش از نیمی از جمعیت به دلیل تحریم‌های اعمال شده غرب گرسنگی می‌کشند.
تحت حکومت طالبان، افغانستان تنها کشوری در جهان شده است که آموزش را بر اساس جنسیت به طور علنی محدود می‌کند، که مانع عمده در تلاش طالبان برای کسب مشروعیت و لغو تحریم‌ها است. اعتراض‌های پیهم زنان که این موضوع را برجسته می‌کنند، مایه شرمندگی طالبان شده است.
صرف نظر از اینکه تمنا پریانی، خواهران و دوستانش کی‌ها هستند، طالبان به طور دسته جمعی زنان افغان را تنبیه می‌کند.
در طول ۲۰ سال گذشته، زنان اینجا (در کابل) تعصب فرهنگی و خانوادگی را کنار گذاشته اند تا آزادانه‌تر زندگی کنند – دهه‌ها پیشرفت که به نظر می‌رسد طالبان مصمم به از بین بردن آن است.
نگرانی یوناما
همزمان یوناما، دفتر نمایندگی سازمان ملل متحد در افغانستان اعلام کرده است که نگرانی فزاینده‌ای در مورد ناپدید شدن تمنا زریابی پریانی و پروانه ابراهیم‌خیل وجود دارد.
سازمان ملل متحد از حکومت طالبان خواسته است تا در مورد موقعیت این دو فعال زنان، اطلاعات بدهد.
پیش‌تر، ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان، نیز در گفتگو با بی‌بی‌سی منکر هر نوع بازداشت این زنان فعال شد و آن را “شایعه” خواند.