پرهام پروری، زندانی سیاسی کورد و قهرمان ورزشی اهل سقز، به دلیل فعالیت‌هایش در جریان خیزش ژینا در تهران بازداشت و به زندان ایرانشهر تبعید شده بود. حال گزارش‌ها حاکی از آن است که او از ایرانشهر به زندان مرکزی زاهدان منتقل شده است. این انتقال نشان‌دهنده تداوم فشار بر زندانیان سیاسی، به‌ویژه فعالان کورد است که در جریان خیزش زن، زندگی، آزادی نقش داشتند.
پرهام پروری، قهرمان ورزشی و زندانی سیاسی کورد اهل سقز، از جمله فعالانی است که در جریان خیزش ژینا (زن، زندگی، آزادی) دستگیر شد. او پس از بازداشت، به زندان ایرانشهر تبعید و اکنون به زندان مرکزی زاهدان منتقل شده است. این جابجایی و تبعیدهای پیاپی، اغلب برای تنبیه مضاعف و ایجاد فشار روانی و جسمی بیشتر بر زندانیان سیاسی صورت می‌گیرد.
دلایل احتمالی تبعید پرهام پروری به مناطق دورافتاده‌ای همچون ایرانشهر و زاهدان را می‌توان در موارد زیر جستجو کرد:
۱. فشار بر زندانیان سیاسی کورد
مقامات جمهوری اسلامی معمولاً با تبعید فعالان کورد به زندان‌های دور از مناطق زندگی‌شان، سعی دارند دسترسی خانواده و دوستان را برای حمایت از زندانیان محدود کنند. این تبعیدها ضمن ایجاد سختی برای زندانی، دسترسی به وکلا و سایر حمایت‌ها را هم دشوارتر می‌سازد.
۲. قطع ارتباطات و محدود کردن دسترسی به منابع حمایتی
زندان‌های دورافتاده همچون زندان‌های ایرانشهر و زاهدان از امکانات محدودی برخوردارند و معمولاً شرایط سخت‌تری دارند. از این طریق، احتمال انتشار اخبار وضعیت زندانی یا فعالیت‌های حمایتی کاهش می‌یابد، و زندانی در انزوای بیشتری قرار می‌گیرد.
۳. مجازات اضافی برای جلوگیری از اعتراضات بیشتر
حکومت ایران اغلب از تبعید به عنوان ابزاری برای مجازات مضاعف و ارعاب استفاده می‌کند، به‌ویژه زمانی که زندانیان سابقه فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی دارند. در مورد پرهام پروری، سابقه فعالیت‌های او و نماد بودنش به عنوان یک ورزشکار و فعال کورد، ممکن است مقامات را به این نتیجه رسانده باشد که باید با اعمال فشارهای بیشتری او را به انصراف از فعالیت‌ها یا حتی اقرارهای اجباری وادار کنند.
۴. ایجاد سختی برای خانواده و ایجاد بی‌ثباتی روانی
انتقال مکرر زندانیان و دور کردن آنها از مناطق سکونت خانواده و دوستانشان، می‌تواند یکی از راه‌های ایجاد فشار بر خانواده‌ها باشد. در این حالت، خانواده‌ها مجبور می‌شوند مسافت‌های طولانی طی کنند تا بتوانند با زندانی ملاقات کنند، و این مساله خود موجب تحمیل هزینه‌های مادی و روانی قابل توجهی به آنها می‌شود.
وضعیت فعلی پرهام پروری نمونه‌ای از رفتارهای جمهوری اسلامی با زندانیان سیاسی است که به منظور سرکوب، فشار و ایجاد محدودیت‌های روانی و جسمی بیشتر صورت می‌گیرد. تبعید او به زاهدان به عنوان یکی از زندان‌های با شرایط سخت، نمایانگر عمق سرکوبی است که متوجه زندانیان سیاسی کورد و فعالان حقوق بشر در ایران است.