شعر بەرزەفڕ(تیز پرواز) از مصطفی بیگی متخلص به روودوس فیلی شاعر مهرانی همراه با ترجمه تقدیم شما خوانندگان کوردانه
بەرزەفڕ
ئەی باڵ دریژ پەڕ دە موولەق
چنگیڕ دە ئەور و سەر دە موولەق
پاشای پەشێو ئاسمان ئەی
ئەی داڵ دە دیل دام ئەرێ هەی
شای بەرزەفڕەێل جار جاران
هاناو همێد بان بانان
کاسەو بییە زار و زەۊ ژە قیڕەت
کەڕ کردگە ئاسمانە قیژەت
هەر وەڵنگێ پەڕێ ژە تیژباڵت
هەر دار بەڕۊ سۊکێ ژە ماڵت
لافاو؛ تکێ ژە ئەسر شووڕت
ئەرژن؛ خش نەخش پاێ مەپووڕت
دنیا جگێ بی دە قوڕن چاوت
گردێ گڕێ بی دە نام خاوت
خەیلێگە دە ئی شار خەریوە
ئاپارتمان شیک و لێوە
تەنیام؛ ژیان من هە هووڵە
هووڵێ ک هە بار بان کووڵە
هووڵ خوەت و ئەو کێۊەێل بەرزە
هووڵ خوەت و ئەو سنوورە مەرزە
دڵ داین خوەت وە ئەو وڵاتە
ئەو دڵبەری ئەو خاسە خڵاتە
سۊک قەفەسە نە جیگەێ ئیوەس
ئاز نەفەسەێلە گرت بێ‌کەس
ئی شارە ئەڕا م هەم قەفەس بی
دۊد و تەم و تووز و هەر هەوەس بی
ئێسە من و تو کوور و کز و مات
بێ‌دەستر و بێ‌کەستر و کشمات
کەفتیمنە دەێ خەریوییە کز
دامایمنە دەێ ئەسیرییە کز
دڵ دڵ نەکە بەورەو ئەڵفڕیمن
ها ئی قەفەسەێلە ئەڵدڕیمن
هەم باڵ دە باڵ ئەور واران
هەم چەم دە چەم هەڵۆ دە بەرزان
ئازادتر و لەچەرتر ئەژ وا
جاماڵ قەفەس بشێونیما
ئەڵفڕ فڕە دەر خەم و وڕینە
ئی وێم و وڕینەێل وەرینە
کوومڕ سەر کوومڕ ئەڵنەکیشە
دەێ سۊکییە بێ‌دەس ئەونەنیشە
ژەی سەردەهناسییە هەی ئەڵ هەی
ژەی مردەمڵاسییە وەی ئەڵ وەی
ئەی باڵ دریژ و دڕ، تەمەن کوڵ
ئەی دیلی دەرد سەرد و واوڵ
وەرد تونم ئەی دە هووڵ موولەق
فێشتر ژە م سەردە مردە دڵڕەق
خوەت خوەت نەخوە ئەی لفانەگەی خوەم
هووکارە نەکەی منیش کەم‌کەم
.
شعری از
رودوس فەیلی ( مصطفی بیگی )
تهران ، دیماە ۱۴۰۲
تیزپرواز
ای بال‌پهن و پر پرواز در اوج آسمانها
ای آنکە چنگال تو گیر کردە در ابر زیر پایت و سر تو در آسمانها
سلطان غم‌زدەی آسمانها
ای عقاب اسیر ماندە در دام
ای پادشاە بلندپروازی‌های گذشتەهای نوستالوژیک
ای امید و ای آرزوی آیندەهای دست‌نیافتنی
گنگ شدە زار و زمین از نعرەهای تو
و آسمان نیز کر شدە از جیغ‌های تو
هر برگ آن شهپر پرواز تو بود
هر درخت بلوط کە گوشەای از آشیانەات بود
سیلاب قطرەای از اشک‌های پیاپی‌ات
زیبایی‌های نقش ارجن نیز چرخشی از نقش پای بدترکیب تو
دنیا اندک‌جایی بود از قعر چشمانت
و همەاش لختی از خواب‌هایت
دیرگاهیست کە در غربت این شهر
و کنج این آپارتمان شیک و مسحورکنندە؛
تنهایم؛ زندگی من همە بە دلهرەای تبدیل شدە
دلهرەای کە باریست بر بر و دوش نحیف من
یاد تو و ستیغ آن کوههای بلند
یاد تو و آن مرزهای لایتناهی
دلدادگی تو و آن سرزمین بشکوە
آن دلبری آن هدیەی جاودانە
کنج قفس نە لایق چون توئی می‌باشد
نای و نفس مرا هم بریدە؛ بیکس و تنها
این شهر برای من نیز قفس بود
پر از دود و دم و هوسی گذرا
حال من و تو کە کور و کز کردە و ماتیم
بی‌دست و پای تر و بیکس‌تر و کیش‌مات‌شدە
افتادە و درماندە شدەایم در این غربت، کز کردە
درماندە ماندەایم در این اسارت، کز کردە
دودل نمان، باز آی تا پرواز کنیم با همدیگر
و این قفس‌ها را بردریم
و باز هم دگربارە بال در بال ابر باران
و چشم در چشم عقابان بلند آشیان
آزادتر و رهاتر از تندیاد
بنیان قفس را از بیخ و بن برکنیم
پرواز کن، پرت کن غم و اندوەهایت را
این بیم و اندوەهای دیرینە را
آه سرد بر سر آە مکش
در این گوشە همچون بیچارەگان منشین
وای من از این آەهای سرد پیاپی
و از این جسم بی‌تحرک من
ای بال دراز و پر آویزان شدە و عمر کوتاە
ای دربند درد بی‌درمانی
با توام؛ در حسرت اوج آسمانها درماندە
و ای بدتر از من دلسرد و دلزدە از همە
کمتر خودخوری کن ای همزاد من و غم
مرا هم عادت‌زدە بە ماندن در این کنج مکن
.
مصطفی بیگی متخلص بە (رودوس فەیلی)
ترجمە از کوردی فەیلی ایلامی بە فارسی
تهران، دیماە 1402