کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران (سی‌پی‌جِی) از مقامات ترکیه خواست تا فوراً روند اخراج محمد مساعد، روزنامه‌نگار تحقیقی ایرانی از ترکیه و بازگرداندن او به ایران را متوقف کنند.
سی‌پی‌جِی روز دوشنبه ۲۹ دی، در وب‌سایت خود نوشت آقای مساعد که از ایران به ترکیه وارد شده است، روز یک‌شنبه در تماسی اینترنتی با این کمیته از بازداشت خود توسط پلیس ترکیه در شهر مرزی وان خبر داده است.
این روزنامه‌نگار در یک سال گذشته به دلیل گزارش‌هایش درباره مفاسد اقتصادی، اعتراضات آبان‌ماه و انتقاد از عملکرد دولت در قبال کرونا دست‌کم دو بار بازداشت شد و در شهریور امسال نیز توسط دادگاه انقلاب اسلامی به ۴ سال و ۹ ماه حبس محکوم شد.
آقای مساعد روز یک‌شنبه در تماس با کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران گفته است پس از آن‌که مقام‌های قضایی او را برای رفتن به زندان احضار کردند او از ایران به ترکیه گریخته است.
این روزنامه‌نگار ایرانی در ادامه گفته است که پلیس ترکیه او را برای مداوا به بیمارستان دولتی «اوزآلپ» منتقل کرده و مأموران به او گفته‌اند که به زودی وی را تحویل پست مرزی ایران خواهند داد.
شریف منصور، هماهنگ‌کننده خاورمیانه و آفریقای شمالی کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران، در این باره گفت: «ما معتقدیم که محمد مساعد ترس به‌جایی از آزار و اذیت در صورت بازگشت به ایران دارد.»
او افزوده است که «از مقامات ترکیه می‌خواهیم که به تعهدات خود طبق قوانین بین‌المللی احترام بگذارند؛ از اخراج محمد مساعد خودداری کنند؛ به هرگونه درخواست پناهندگی سیاسی از سوی او رسیدگی کنند؛ و اطمینان حاصل کنند که در روند قانونی، حقوق او رعایت بشود.»
کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران می‌نویسد که در این مورد پیام‌های تلفنی نیز به فرمانداری وان فرستاده اما هنوز پاسخی دریافت نکرده است.
کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران از محمد مساعد به عنوان روزنامه‌نگاری اقتصادی که درباره «فساد، اختلاس، مسائل کارگری، تحریم‌های اقتصادی و اعتراضات مردمی» تحقیق می‌کند یاد کرده است.
محمد مساعد سال گذشته و امسال برنده جایزه معتبر خبرنگاران اقتصادی ایران، موسوم به «جایزه امین‌الضرب»، و همچنین جایزه «آزادی بیان» دویچه‌وله آلمان شد.
آقای مساعد علاوه بر حبس، به «دو سال ممنوعیت خبرنگاری پس از حبس و توقیف لوازم ارتباطی» نیز محکوم شده است.
به‌گفته این روزنامه‌نگار، فعالیت رسانه‌ای او از نظر قاضی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب، «سیاه‌نمایی، بحران‌نمایی، تحریک مخاطب خالی‌الذهن و شالوده‌شکنی» بوده است.