هم‌اکنون در شرایط به غایت حساسی به سر می‌بریم، زیرا حکومت اسلامی ایران دچار بحران های عمیق ساختاری برای اداره جامعه شده است و در نتیجه چاره‌ای ندارد که افرادی چون ابراهیم رئیسی که نمود آشکاری از جنایت هستند را برای ریاست جمهوری و مقام های دیگر حکومتی انتخاب کند تا از یک سو به مدافعان خود هشدار دهد که خادم بی چون و چرای درگاه می‌خواهد و بس، و از سوی دیگر مردم را تهدید کند که اگر در برابر حکومت بایستند با سرکوب و کشتار روبرو خواهند شد. با وجود این، با تمام سرکوب هایی که حکومت در طی این سال‌ها انجام داده، هیچ گاه نتوانسته است که مردم معترض را ساکت کند، زیرا فقر، بیکاری، بیماری، تبعیض، بی‌عدالتی، ظلم و نابرابرهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و فساد بیداد می‌کند و کارگران و زحمتکشان و اقشار میانی جامعه برای گذران حداقل های زندگی نیز مانده اند و دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند، در نتیجه اعتراض ها و اعتصاب ها روز به روز گسترده‌تر خواهد شد. همان‌گونه که در سال‌های گذشته و امسال دیدیم که تجمع های کارگران، بازنشستگان، معلمان، پرستاران، دانشجویان، نویسندگان، وکلا، زنان و خانواده‌های دادخواه مدام در جریان بوده است و تعدادی از معترضان نیز هم‌اکنون در زندان هستند.
از ۲۹ خرداد ۱۴۰۰ کارگران پیمانی و پروژه ای صنعت نفت در پالایشگاه ها، پتروشیمی ها و نیروگاه ها وارد اعتصابی سراسری شده‌اند و قرار است که در ۹ تیرماه نیز کارگران رسمی شرکت نفت وارد اعتصاب سراسری شوند. کارگران پیمانی اخطار داده‌اند اگر مطالبات آن‌ها متحقق نشود، به اعتصاب سراسری کارگران رسمی خواهند پیوست. مطالبات کارگران پیمانی: بازگشت به کار در مورد کارگران اخراجی، پرداخت حقوق های معوق، افزایش دستمزد مطابق هزینه‌های واقعی زندگی، لغو قراردادهای موقت و عقد قراردادهای دائمی، رفع تبعیض با کارگران رسمی، برقراری روزهای کار/ استراحت، آزادی تشکل و تجمع، ایمنی محیط کار و غیره است.
حکومت از هر ابزاری برای ایجاد رعب و وحشت استفاده می‌کند تا اتحاد و اعتصاب سراسری کارگران را بشکند و به همین دلیل در روز یکم تیرماه ۷۰۰ نفر از کارگران شرکت نفت تهران را از کار برکنار و با آن‌ها تسویه کرد. در بیانیه دوم شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت به تاریخ ۵ تیر گفته اند:« اعتصاب تا گرفتن مطالبات مان ادامه دارد.… بعلاوه ما کارگران پیمانی امنیت شغلی نداریم. امنیت جانی نداریم و از پایین ترین شرایط زیستی و کاری برخورداریم. وضع خوابگاه ها و بهداشت در محیط های زیستی و کاری بسیار وخیم است. و قوانین مناطق ویژه اقتصادی فقط و فقط در خدمت قلدری سرمایه داران مفتخور و بردگی بیشتر ما کارگران است. ما خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و دائمی شدن قراردادهایمان، لغو قوانین ویژه اقتصادی و پایان یافتن فضای امنیتی و پادگانی حاکم در محیط های نفتی هستیم. ما برده نیستیم و داشتن یک زندگی درخور انسان حق مسلم ماست.».
ما مادران پارک لاله ایران به عنوان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران، از اعتصاب سراسری کارگان صنعت نفت در پالایشگاه ها، پتروشیمی ها و نیروگاه ها و دیگر کارگران و زحمتکشان ایران برای رسیدن به مطالبات بر حق و انسانی شان حمایت می‌کنیم و این چرخه ی تبعیض، بی عدالتی، نابرابری‌های عمیق سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، آزادی کشی، سرکوب، بازداشت، شکنجه، اعدام را به شدت محکوم می‌کنیم و از شما می‌خواهیم که برای دستیابی به مطالبات زیر با ما همراه شوید:
۱) لغو مجازات شلاق و اعدام از جمله؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شلاق، شکنجه، سنگسار و قصاص، ۲) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه هایی علنی و عادلانه و مردمی هستیم. ما هم چنین اعتقاد عمیق داریم که این خواسته ها با اتحاد و همبستگی و مبارزات پیگیر ما دادخواهان به دست خواهد آمد و تردیدی نیست که برای رسیدن به این خواسته ها باید برای؛ ۴) آزادی بیان و اندیشه، ۵) حق داشتن تجمع و اعتصاب و تشکل و احزاب مستقل، ۶) رفع هرگونه تبعیض و ۷) جدایی دین از حکومت نیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بی عدالتی ها را در ساختار و قوانین آزادی ستیز و تبعیض آمیز حکومت جنایت کار اسلامی ایران می دانیم.
مادرانپارکلالهایران
پنجم تیر ۱۴۰۰