بعد از اعلام افزایش حقوق ۱۴۰۰ بازنشستگان توسط وزیر کار و صدور احکام حقوق، بازنشستگان در فضای مجازی اعتراض کردند و برای تاریخ ۲۲ فروردین اعلام تجمع سراسری کردند. قرار بر این شد که در تهران جلوی مجلس و در شهرستان ها جلوی مراکز تامین اجتماعی تجمع کنند.
امروز با وجود شیوع گسترده کرونا، تعداد قابل توجهی از بازنشستگان معترض در تهران گرده هم آمده بودند. تعداد سخنرانان نیز زیاد بودند و امروز افراد جدیدی صحبت کردند. شعارها نیز صنفی و سیاسی بود و در خلال شعارهای صنفی، خواهان آزادی آقای اسماعیل گرامی نیز بودند. اسماعیل گرامی را شباهنگام ۱۴ فروردین در منزل شخصی بازداشت و بعد از ۵ روز به زندان بزرگ تهران منتقل کردند.
شعارها نسبت به قبل رادیکالتر شده بود. درساعت ۱۱ ماموران می خواستند یکی از زنان بازنشسته را بازداشت کنند که با فریادهای آن زن، سایر تجمع کنندگان متوجه شدند و اجازه ندادند.
ساعت ۱۲ تجمع تمام شد، ولی بازنشستگان تصمیم گرفتند که با شعار دادن به سمت سازمان برنامه و بودجه حرکت کنند.
برخی از شعارهای امروز:
همسان سازی کجا بود، دروغ تزویر ریا بود
ما دیگه رای نمی دیم، از بس دروغ شنیدیم
این همه بی عدالتی، هرگز ندیده ملتی
اسماعیل گرامی، آزاد باید گردد
اتحاد، اتحاد
در تمام مسیر نیروهای انتظامی و امنیتی همراه جمعیت حضور داشتند. وقتی جلوی سازمان رسیدیم باز شعارها تکرار شد و هم چنین شعار دادند: نوبخت، بیا پایین/ بدبخت، بیا پایین
بعد تعدادی از باز نشستگان اعلام کردند که دوباره به سمت مجلس برویم که قرار شد تجمع را تمام کنیم و اگر به خواسته های ما توجه نکردند، در حرکت های بعدی اعلام تحصن کنیم.
پلیس هم مسیر رفتن به طرف مجلس را با مستقر کردن ماموران بسته بودند و بازنشستگان معترض را به سمت ایستگاه مترو هدایت کردند.
برخی از نیروهای انتظامی با تجمع کنندگان همدردی می کردند و گفتند که آن ها هم تحت فشار هستند.
سربازان خیلی ناراحت بودند و می گفتند ما را مجبور می کنند و ما کاری به شما نداریم.
به یکی از سربازان گفتم شما نیز نباید به خواست آن ها تن دهید. شما نیز جزو افراد زحمتکش هستید و زیر خط فقر زندگی می کنید، ولی مسئولان و فرزندان آن ها تمام سرمایه های کشور را غارت کرده اند و حق مردم را نمی دهند و از شما برای سرکوب ما استفاده می کنند.
ما به حکومت اعتراض داریم، ولی شما نیز به جای سرکوب می توانید در این اعتراضات کنار مردم باشید.
یکی از افسران هم در حین صحبت با یکی از بازنشستگان گفت مردم خودشون انتخاب کردند. باید این دفعه حواس شان را جمع کنند و به هر کسی رای ندهند. ما هم گفتیم فرقی نمی کند که مردم به چه کسی رای دهند، همه مثل هم هستند. در ایران انتخابات وجود ندارد و حکومت هر فردی را که بخواهد انتصاب می کند و گفتیم بازنشستگان اعلام کرده اند که دیگر به هیچ کسی رای نمی دهند.
در آخر تعدادی از سربازان دوباره سعی کردند به نوعی، با نشان دادن انگشت یا سر به جمعیت بگویند که ما هم با شما هستیم. ما نیز گفتیم: تا حق خود نگیریم، از پا نمی نشینیم.
بازنشسته – یکی از مادران پارک لاله
۲۲ فروردین ۱۴۰۰