قاسم شعله سعدی، حقوقدان و نمایندۀ پیشین مجلس شورای اسلامی ایران، با انتشار منشوری برای گذار از جمهوری اسلامی ایران به یک نظام دموکراتیک و سکولار مردم ایران را به نافرمانی مدنی در چارچوب یک جنبش سراسری خشونت پرهیز فراخوانده و از علی خامنه‌ای و دیگر مقامات ارشد جمهوری اسلامی ایران خواسته است که در ازای مصونیت و امنیت از قدرت کناره‌گیری کرده و به این ترتیب گذار مسالمت آمیز ایران به آزادی و دموکراسی را تسهیل سازند.
شعله سعدی خواستار لغو حاکمیت شریعت و روحانیون بر کشور، پایان یافتن دخالت مذهب در قدرت و دولت، انحلال و سپس ادغام سپاه پاسداران در یک ارتش واحد ملی و همچنین لغو مجازات اعدام شده است.
اما، پشتوانۀ اجتماعی گذار ایران از حکومت مذهبی به یک نظام دموکراتیک و سکولار چیست؟ در پاسخ به این پرسش و پرسش‌های دیگر قاسم شعله‌سعدی در گفتگوی با رادیو بین‌المللی فرانسه از جمله گفته است :
“سیاست یعنی مناسبات قدرت و مهمترین مؤلفۀ قدرت نیز مردم هستند. ما می دانیم که ٩٥ درصد مردم ایران را ناراضیان و مخالفان تشکیل می‌دهند که خواهان عبور از جمهوری اسلامی ایران به یک نظام سیاسی آزاد غیردینی هستند.”
قاسم شعله سعدی در ادامه افزوده است : “از دی ماه ٩٦ نیز مردم ایران صریحاً در اعتراض های خیابانی گفته‌اند که کمترین اعتماد و اعتقادی به دو جناح موسوم به اصولگرا و اصلاح طلب حکومت اسلامی ندارند. اما، اگر مخالفت‌های این اکثریت بزرگ ناراضی از تیره ماه ٧٨ تا جنبش سبز و از جنبش سبز تا اعتراض‌های دی ماه ٩٦ و سپس آبان ٩٨ به ثمر نرسیده‌اند، علت آن فقدان یک رهبری سیاسی است که بتواند این اعتراض ها را هدایت کند.”
قاسم شعله‌سعدی سپس افزوده است که او برای پُر کردن خلاء رهبری به میدان آمده و برنامه‌ای برای عبور از جمهوری اسلامی و گذار به یک نظام دموکراتیک و سکولار ارائه کرده است. او سپس افزوده است که اگر مردم منشور او را که وی “راه سوم” می‌نامد، در عمل و در پاسخ به فراخوان‌های او به اعتصاب و نافرمانی مدنی بپذیرند، می توان در چارچوب یک جنبش خشونت پرهیز مسیر گذار مسالمت‌آمیز ایران به دموکراسی را هموار کرد.
شعله سعدی در جای دیگری از اظهاراتش افزوده است : “اگر چه موارد ناکامی در جنبش‌های خشونت پرهیز مبتنی بر نافرمانی مدنی کم نیست، اما موارد موفقیت بمراتب بیشتر است، نظیر، جنبش مبارزه با تبعیض نژادی در آفریقای جنوبی، فروافتادن دیکتاتوری های نظامی در اسپانیا، پرتغال، شیلی، آرژانتین، سقوط خودکامگی ها در اروپای شرقی سابق و یا جنبش های موسوم به بهار عربی.”
او سپس گفته است که اگر مردم ایران از طرح پیشنهادی او حمایت کنند، “موازانه قدرت به سرعت به سود آنها تغییر خواهد کرد و همین، حاکمان را به عقب نشینی وادار خواهد نمود. شعله‌سعدی تأکید کرده است : “مطمئن باشید که علی خامنه ای قلدرتر از صدام حسین، معمر قذافی یا حسنی مبارک نیست.”
شعله سعدی سپس گفته است : “من بارها خطاب به آقای خامنه ای گفته ام که او دو گزینه پیش رو دارد : یا همانند قذافی همزمان با تلاشی کشور، او و نظام سیاسی اش متلاشی خواهد شد یا همانند رهبران مصر، تونس یا ایران سال ٥٧ رهبر حکومت اسلامی نیز از قدرت کناره گیری می کند و کشور آسیب نمی بیند و اگر آقای خامنه‌ای و دیگر مقامات لشگری و کشوری بدون خشونت از قدرت کناره‌گیری کنند آینده و امنیت آنان مصون خواهد ماند.”
شعله سعدی سپس گفته است : “من مایلم که گذار قدرت در ایران به صورت مسالمت آمیز صورت بپذیرد، درست به همان شیوه ای که مثلاً در شیلی یا آفریقای جنوبی صورت گرفت و مقامات جمهوری اسلامی ایران نیز در صورت پذیرش رأی و ارادۀ مردم و پرهیز از خشونت علیه مردم مورد عفو قرار بگیرند.”
به همین خاطر، قاسم شعله سعدی افزوده است که یکی از مهمترین تدابیر جنبش خشونت پرهیز مورد نظر او لغو مجازات اعدام است. او تأکید کرده است : “قرار نیست ما هم در آینده همانند آقای خمینی به اعدام مخالفان در بام مدرسۀ رفاه روی آوریم. زیرا، نمی‌خواهیم چرخۀ خشونت از نو در کشور تکرار شود.”
او از مردم خواسته است که در چارچوب یک جنبش اعتراض سراسری از پرداختن قبوض برق، آب، گاز و همچنین پرداختن مالیات یا خریداری بنزین خودداری کنند و به جای رفتن به کارهایشان در خانه بمانند.” او افزوده است که “حکومت نمی تواند آب، برق و تلفن ٨٥ میلیون ایرانی را قطع کند.”
او سپس گفته است : وظیفۀ یک اپوزیسیون شایستۀ این نام تبدیل کردن نارضایتی عمومی به اعتراض سیاسی سازمان یافته و هدفمند است و این متأسفانه در جامعۀ امروز ایران وجود ندارد. به گفتۀ شعله سعدی آنچه تحت عنوان اپوزیسیون در ایران شناخته می شود مجموعه افراد و گروه هایی است که “در حال و هوای پنج شش دهۀ گذشته سیر می‌کنند بی آنکه تحولات جاری داخلی و بین‌المللی را رصد کرده و تجزیه و تحلیل کنند.” وی گفته است : “اتفاقاً مردم در بسیاری از موارد به تنهایی وارد میدان شده‌اند و نشان داده‌اند که از اپوزیسیون نیز بمراتب جلوتر هستند.”
شعله سعدی در جای دیگری از سخنانش تأکید کرده است که “یکی از مهمترین اهداف دورۀ گذار جلوگیری از خلاء قدرت است و برای چنین مقصودی است که او خواستار انحلال سپاه پاسداران به عنوان یک ارتش ایدئولوژیک بی ثبات کننده و ادغام آن در یک ارتش واحد ملی است. وظیفۀ چنین ارتش ملی، به گفتۀ شعله سعدی، صیانت از امنیت ایران در داخل مرزهای ملی است بی آنکه کمترین دخالتی در سیاست، اقتصاد، فرهنگ و غیره داشته باشد، چنانکه دولت آینده نیز وظیفه دارد در پهنۀ سیاست خارجی با همۀ دولت‌های جهان در چارچوب احترام متقابل و به رسمیت شناختن حقوق یکدیگر دوستی و همکاری پیشه کند.”
قاسم شعله سعدی در پایان گفته است که مردم ایران امروز در مقابل دو گزینه قرار دارند : آزادی یا خفت، فضیلت یا ذلت.