صلاح الدین دمیرتاش در این یاداشت از همه گروه های سیاسی خواسته است برای انشای یک حکومت دموکراتیک پس از انتخابات بعدی با هم همکاری کرده و چشم انداز HDP را نیز جدی بگیرند.

با رسیدن به زمان انتخابات عرصه سیاسی در ترکیه فعال تر می شود. دلیل مهم بودن انتخابات آینده این است که حکومت تحمیلی ریاست جمهوری تک نفره باید تغییر کند.

حکومت عدالت و توسعه (AKP) در حال تشکیل یک رژیم استبدادی جدید است. این اقتدارگرایی جدید بر پایه های ملیت گرایی و مذهبی بنا شده و هنوز خود را در برابر مقاومت اجتماعی نهادینه نکرده است. با این حال اگر این رژیم انتخابات دیگری را هم ببرد، خطر نهادینه شدن رژیم خودکامه تقویت خواهد شد. در این صورت ترکیه در دهه های آینده سال های تاریکی را پیش رو خواهد داشت.

از سوی دیگر در صورت پیروزی نیروهای دموکراتیک در انتخابات آتی، احتمالا فرصتی برای حل مشکلاتی که در طول یک قرن از تاسیس جمهوری ترکیه روی هم انباشه شده اند، و نهادینه شدن دموکراسی، به وجود خواهد آمد. به نظرم هیچ انتخاباتی در تاریخ ترکیه به اندازه انتخابات آتی فرصت ها و خطرهای جدی به همراه نداشته است.

احتمال “برد – باخت”
حکومتی که در حال فروپاشی است، شخصیت سرکوبگرانه خود را قوی تر کرده و روی آن را با ملی گرایی و دین می پوشاند. اما آیا حکومت ترکیه در میان مدت به سوی فروپاشی می رود یا این که برای مشکلاتش با یاری از جمهوریت دموکراتیک راه حل های حقیقی پیدا می کند؟ انتخابات آینده به این پرسش پاسخ خواهد داد.

اما آیا انتخابات آینده تنها یکی از این دو نتیجه را در پی خواهد داشت؟ یا این که نتیجه دیگری نیز می تواند وجود داشته باشد؟ در پاسخ باید بگویم این امکان برد/باخت در نتیجه ائتلاف های غیر اصولی رخ می دهد که تنها برای پیروزی در انتخابات ایجاد می شوند. به طور خلاصه منظورم این است که اگر نگاه به انتخابات تنها بر پایه این باشد که AKP و اردوغان بروند، و به جایش هر کسی که می خواهد بیاید، نگاهی است که در نهایت به پیروزی یک سیاست بدون چشم انداز از آینده و بی برنامه و بدون اصول اولیه خواهد انجامید. بنابراین این امکان می تواند تنها فرصتی را که پس از 100 سال برای تحقق دموکراسی پیش روی ما قرار دارد، هدر بدهد.

این را می شود فهمید که AKP و رجب طیب اردوغان هیچ تمایل و خواستی برای روی آوردن به دموکراسی ندارند. باشد؛ اما آیا اپوزیسیون چنین خواستی دارد؟ زمانی که همه گروه های اپوزیسیون را زیر دره بین می گذاریم نمی توانیم با خیال راحت به این پرسش پاسخ “آری” بدهیم. دلایل روشنی برای این وجود دارد. زیرا اپوزیسیون هنوز نگاهی تاکتیکی به دموکراسی و دموکراتیزاسیون دارد، و نتوانسته آن را به یک هدف استراتژیک بدل کند.

سند چشم انداز HDP

تا  آنجا که می توانم ببینم، HDP در حال آماده شدن است تا با ارائه سند چشم انداز خود، برای برطرف کردن این فاصله بر پایه اصول دموکراتیزاسیون اقدام کند. باید این حرکت جدید HDP با جدیت دنبال شود. جدی گرفتن این حرکت HDP هم از سوی حکومت و هم از سوی اپوزیسیون برای آینده ترکیه فایده بسیاری دارد. HDP نه بلوف می زند و نه از بازی های سیاسی استفاده می کند. HDP نیز به کسانی که اصول اولیه دموکراسی را به دست گرفته و به طور جدی مورد مداقه قرار ندهند، توجه نخواهد کرد.

نیازی نیست منتظر روز انتخابات بمانید تا این را دریابید. من پیشاپیش بگویم، کسانی که HDP را جدی نگیرند و دموکراسی را به یک هدف و برنامه راهنما تبدیل نکنند، بازنده خواهند بود. ما برای مبارزات دموکراسی خواهانه و نیل به آزادی، به تلاش و مقاومت ادامه خواهیم داد. اما نمی دانیم که دیگران چه خواهند کرد.

اول اصول، بعد ائتلاف های مبتنی بر اصول

در آخر باید بگویم انتخابات نمی تواند مانند عصای جادویی مشکلات را حل کند، تنها می تواند زمینه ای قوی برای حل مسئله حاضر کند. آن زمینه نیز دموکراسی است. اگر نتوانیم دموکراسی را برقرار کنیم، نخواهیم توانست فرصتی برای رسیدن به راه حل به دست آوریم. 

مهمترین کارها باید پس از انتخابات انجام شوند. بنابرین خیلی مهم است که اپوزیسیون بتواند درباره این موضوع اطمینان لازم را به جامعه بدهد. باید این اعتماد را بدهد که کسی که پس از انتخابات حکومت را به دست می گیرد، بلافاصله پس از آن باقی گروه ها را هیچ نخواهد انگاشت؛ باید تعهدی قوی برای اجرای برنامه ای وجود داشته باشد که گروه های دیگر را مورد فشار قرار نخواهد داد. از سوی دیگر، حکومت نباید تنها بر پایه خط مشی یک گروه سیاسی خاص و یا یک فرد استوار شود؛ نباید وقتی که حکومت در حال بازسازی است، اشتباهات 100 سال گذشته تکرار شود. کردها، علوی ها، محافظه کارها، سوسیالیست ها، کمالیست ها، دموکراسی خواهان، و ملی گراهای دموکرات، باید بتوانند در زمینه دموکراتیک در کنار یکدیگر ایستاده و با هم همکاری کنند. این تنها راه نهادینه کردن دموکراسی است. اول اصول، بعد ائتلاف های اصولی!

برای رسیدن به این هدف، باید حساب و کتاب های شخصی مربوط به این که چه کسی در کجا منصوب شود، کنار گذاشته شود، باید عقل جمعی، مدیریت شراکتی، و رویکردی مبتنی بر همبستگی برای بازسازی حاکم شود. ما همچنان ایمان داریم که از پس این موضوع بر خواهیم آمد و به تلاش برای رسیدن به آن ادامه می دهیم.

با امید بمانید…

برگردان: خبرگزاری کردپرس