عفو بین‌الملل در نامه‌ای به رئیس قوه قضاییه جمهوری اسلامی خواستار آزادی فوری زینب جلالیان شد. این سازمان اعلام کرد، وزارت اطلاعات ایران مانع رسیدگی درمانی به این زندانی سیاسی می‌شود تا او به اعتراف تلویزیونی تن در دهد.
سازمان عفو بین‌الملل در نامه‌ای خطاب به ابراهیم رئيسی، رئیس قوه قضائیه جمهوری اسلامی با اشاره به وضعیت جسمانی نامساعد زینب جلالیان خواستار اقدام درمانی فوری برای این زندانی سیاسی کرد شد. جلالیان به حسب ابد محکوم شده است.
این سازمان روز دوشنبه ۱۴ بهمن (دوم فوریه) وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی را متهم کرد که “به‌عمد” مانع از رسیدگی پزشکی می‌شود تا جلالیان را وادار به “اعتراف” به خطا در مقابل دوربین، ابراز ندامت در مورد فعالیت‌های سیاسی گذشته‌اش و همچنین همکاری کند.
عفو بین‌الملل این اقدام را “شکنجه” نامیده و خواستار انتقال فوری جلالیان به بیمارستانی در خارج از زندان شده است.
به گفته این سازمان، از ۲۹ آوریل سال ۲۰۲۰ تا کنون که زندان‌ها درگیر شیوع ویروس کرونا و بیماری کووید ۱۹ بوده‌اند، زینب جلالیان به چهار زندان در شهرهای مختلف ایران منتقل شده است.
پیش از این فاطمه کریمی، مدیر سازمان حقوق بشر کردستان جابجایی چندباره این زندانی را “بخشی از برنامه نهادهای امنیتی برای شکنجه جسمی و روحی و تحت فشار گذاشتن” او خوانده بود تا سرانجام وادار به “همکاری و مصاحبه تلویزیونی” شود.
عفو بین‌الملل می‌گوید، در طول این مدت در رفتاری متناقض با منع اکید شکنجه و سایر بدرفتاری‌ها، جمهوری اسلامی این زندانی را به مدتی طولانی در سلول انفرادی نگه داشته و مانع از دسترسی‌اش به امکانات کافی پزشکی شده است.
به گفته این سازمان، وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی درمان و انتقال جلالیان به زندانی نزدیک به خانواده‌اش را مشروط به “تن دادن او به اعتراف تلویزیونی” کرده است.
زینب جلالیان بیش از شش سال است که از انتقال به مراکز درمانی خارج از زندان و دسترسی به امکانات درمانی که زندان فاقد آن است، محروم است. او در حال حاضر در زندان یزد به سر می‌برد که ۱۴۰۰ کیلومتر با محل زندگی خانواده‌اش فاصله دارد.
به گفته عفو بین‌الملل، زینب جلالیان تنها یک بار در ژوئن سال ۲۰۲۰ پس از این که تست کرونایش مثبت شد برای رسیدگی پزشکی به خارج از زندان منتقل شد.
در ۲۹ نوامبر ۲۰۲۰ علی جلالیان، پدر این زندانی توسط وزارت اطلاعات بازداشت شد و به دلیل صبحت‌‌هایش با سازمان‌های حقوق بشری و رسانه‌های خارج از کشور در مورد دخترش مورد بازجویی قرار گرفت. او بعد از یک روز با قید وثیقه آزاد شد.
زینب جلالیان در اسفند ۱۳۸۶ در کرمانشاه بازداشت و به اتهام “اقدام علیه امنیت ملی” و “محاربه” از طریق عضویت در “حزب حیات آزاد کردستان” (پژاک) به اعدام محکوم شد. این حکم سپس در دادگاه تجدیدنظر در سال ۱۳۹۰ با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد.
کارگروه بازداشت‌های خودسرانه سازمان ملل در سال ۱۳۹۵ دستگیری و ادامه حبس جلالیان را مغایر با اصول اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی خواند و خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط او شد.
عفو بین‌الملل نیز با اشاره به همین خواسته، جمهوری اسلامی را به آزادی هر چه سریع‌‌تر این زندانی فراخوانده است.