۱۹بهمنِ ۱۳۴۹ تاریخی را به یاد ما می‌آورد که تا همیشه بر تارکِ مبارزاتِ آزادی‌خواهانه‌ی این سرزمین خواهد درخشید. روزی که «آفتابکاران جنگل» با خون خود پیمان فدایی را نوشتند و با خلق «رستاخیزِ سیاهکل»، مبارزه برای رهاییِ طبقه‌ی کارگر و خلق‌های تحتِ ستم را برعلیه نظام سرمایه‌سالارِ حاکم آغاز کردند. آن سال‌ها چیزی شبیه روزگار ما بود؛ سال‌های سیاه استبداد، سال‌های فقر، تبعیض، نابرابری، ستم و سرکوب. در شرایطی که کوچک‌ترین اعتراض و کم‌ترین کنش علیهِ وضع موجود، شدیدترین عقوبت را در پی داشت و امید به اصلاحِ ساختارِ از بن فاسد، فقط از مشتی عناصر عافیت‌طلب و مسامحه‌کار برمی‌آمد. دستگاهِ سرکوب از سویی و رویین‌تن نشان دادن دیکتاتور به وسیله‌ی سازوبرگ ایدئولوژیک مستقر از سوی دیگر، فضای سیاسی کشور را به رخوت، سکون و بی‌عملی دچار کرده بود. برای زدودن یاس و ناامیدیِ چنبره‌زده بر جامعه، ضرورت داشت هیبتِ مثلاً شکست‌ناپذیرِ ظالم درهم شکسته شود و این اتفاقی بود که قیام سیاهکل و رشادت فرزندان خلق، آن را میسر ساخت. قیامی امیدبخش به خلق‌های تحت ستم، که برای پایان دادن به دوران سیاهِ سرکوبِ ستم‌شاهی و حکومتی فاشیستی که از دل کودتای سیاهِ ۲۸ مرداد برآمده بود، با اتکا به عزم و اراده‌ی خود، بنیان و اساس موجودیت رژیم را نشانه بگیرد. از این رهگذر بود که کمتر از یک دهه پس از حماسه‌ی سیاهکل و البته با فدا کردن جان‌هایی عزیز، به انقلاب بهمن ۵۷ برسد اما به پایانِ مبارزه نه. حماسه‌ی سیاهکل، قیامی بود برآمده از خشم حقیقی‌توده‌ها، از غضب و قهرِ مردمی جان به لب رسیده از فقر، گرسنگی، نابرابری و چپاول. و مادامی که خصم همان است و بیداد همان، پرچمِ قیامِ سیاهکل در اهتزاز خواهد ماند. پرچمی که گاه در دستانِ توده‌ها در ترکمن‌صحرا و کردستان است، گاه در زندان‌های دهه‌ی ۶۰ در دستانِ بهترین فرزندان آفتاب و باد، روزی در دستانِ کارگران در کارخانه‌ها و گاهی برفراز دانشگاه‌ها. هرآنجا که فقر، بردگی، ستم و اختناق، توده‌ها را به شستنِ دست از جان و فوران خشم‌شان می‌رساند -هم‌چون شورش تهی‌دستان در دی‌ماه ۹۶، مرداد ۹۷ و آبان ۹۸- لحظه‌ی ثبوت حقانیّتِ رفقای فدایی در مبارزه‌ی تمام‌قد علیهِ وضعیت موجود است. خیابان‌های آغشته به خونِ جوانانِ آزادی‌خواه در تمامِ این سال‌ها و اصلاح‌ناپذیری نظام‌های سرمایه‌محور با هر عنوانی، ضرورت مبارزه‌ای تام و تمام علیه استبداد را یادآور می‌شود. همان‌گونه که مردمِ خشمگین در آبان ۹۸ با تمام قدرت و با هر امکانی که در اختیار داشتند به نبرد با کلیّتِ نظامِ سرمایه و تبعیض پرداختند. ما نیز هنوز بر سر پیمان‌مان با کارگران، برزگران، زحمتکشان، زنان و خلق‌های تحت ستم در راه آزادی و برابری هستیم. برای روز پیروزی مبارزه می‌کنیم و با تمام آنچه در توان داریم در هم‌سویی با تمامِ آزادی‌خواهانِ راستین به سوی تحقّقِ رویای آزادی و برابری گام برمی‌داریم.
پرچم مبارزه‌ی آفتابکاران جنگل برافراشته باد
اسامی امضا کنندگان :
شجاع ابراهیمی – ندا اسدی – مهدی اسعدی – سولماز اسکندری – الناز اسلامی – سعید افشار – امید اقدمی – بهزاد امامی – سیاوش امامی -امیر امیرقلی – مهرداد امینی نسب – یوسف انصاری – نگین آرامش – میثم آل مهدی – بهروز بابایی – بهداد بردیا – صادق بی قرار – سید علی پور هاشمی – هیراد پیر بداغی – کسری تبریزی – محسن ثقفی -سجاد جمشیدی – امیر چمنی – امجد حسین پناهی – میهن خالوی – مهرداد خامنه ای -فریبرز دهقان – فریبا راد – پویا رحیک زادیانی – نفس رحیمی – مهرداد رزمجو – الهام رسولی – مرتضی رنجبر – نسیم روشنایی – پیمان سالم – صابر سلامت – نسیم سلطان بیگی – مهدی سلیمی – زانیار سهرابی -مازیار سیدنژاد -آرش سیفی – ادریش شریفی – سحر شهیار – سعید شیرزاد – فرزانه شیر علی – بیژن صبا – راحله طارانی – ابراهیم عالی پور – ماریا عبدی – امیر علوی- امید علیزاده – وحید علیزاده رزازی – احمد غلامی – نیلوفر فتحی – اسرین قادری – علی قدیری – الیاس قنواتی لاری – زیبا کرباسی – مهرداد کرمی ها – علی کلایی- سیاوش کوهرنگ – فواد کیکانلی – شایان کیوان نیا – عمار گلی – آرش گنجی – شیوا گنجی- اشرف گیلانی – عبدی لاری – علی گلعلی لاله دشتی – اسکندر لطفی – عسل محمدی – لاله محمدی – بهرنگ محمدی – شکیب مصدق – فرنگیس مظلوم – پویا مظلومی – پویان مقدسی – محسن مقدم – سیامک ملا محمدی – بهاره منشی زاده – لیلا منصور – حسن منوچهری – فریاد موسویان – شیوا موسی زاده – سعید مهدی زاده – مسعود نیکزادی – سارا یحیی پور – امیر یعقوبی
در صورت تمایل به امضا اسامی خود را به آدرس siahkaliran@gmail.com ارسال نمایید.