کانون نویسندگان ایران در بیانیه‌ای که به مناسبت درگذشت رضا براهنی منتشر کرد ضمن اشاره به این که انتشار آثار او در دو رژیم گذشته با «مانع دستگاه سانسور» روبه‌رو شد، یاد او را به عنوان «نویسنده‌ای مستقل و آزادی‌خواه» گرامی داشته است.
کانون نویسندگان ایران در این بیانیه که روز شنبه، ششم فروردین، منتشر شد با اشاره به تجربه «زندان، شکنجه، اخراج از دانشگاه و تبعید» در دوران پهلوی و جمهوری اسلامی ایران به نقش آقای براهنی در تاسیس این کانون در سال ۱۳۴۷ و شروع فعالیت دوباره کانون پس از سرکوب دهه ۱۳۶۰ اشاره کرده است.
در بیانیه کانون نویسندگان همچنین آمده است که این نویسنده «سرانجام در پی فشارهای نیروهای امنیتی که جان شماری از اعضای سرشناس کانون را تهدید می‌کرد و به فاجعه قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای انجامید، ناچار به ترک وطن شد و در غربت جان سپرد».
رضا براهنی شاعر، نویسنده و منتقد ادبیات بامداد جمعه پنجم فروردین در ۸۶ سالگی در تورنتوی کانادا، جایی که از نیمه دهه ۱۳۷۰ به آن مهاجرت کرده بود، درگذشت.
او از اعضای هیئت موسس کانون نویسندگان ایران بود و مبارزه با سانسور دولتی در سال‌های پیش و پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران او را در برابر حکومت‌های ایران قرار داد.
از جمله مشهورترین آثار آقای براهنی کتاب «خطاب به پروانه‌ها و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم؟» است، اثری که هم شامل شعر و هم دیدگاه‌های او در این زمینه می‌شود. «اسماعیل» و «ظل‌الله» دیگر کتاب‌های مهم او در حوزه شعر هستند.
رضا براهنی همچنین رمان‌های بحث‌انگیز و ماندگاری چون «آزاده خانم و نویسنده‌اش»، «رازهای سرزمین من» و «روزگار دوزخی آقای ایاز» را در کارنامه کاری خود دارد.
براهنی همچنین از معدود نویسندگان ایرانی بود که با نظریه‌های نقد در دنیا آشنایی داشت و در سال‌های پایانی زندگی در ایران کلاس‌هایی در منزل خود در این باره برگزار می‌کرد.
خبر درگذشت این نویسنده واکنش‌های بسیاری را در شبکه‌های اجتماعی فارسی‌زبان به‌دنبال داشت.
شماری از طرفداران ضمن ستایش آثار او، از تاثیر او بر ادبیات معاصر ایران و نقش او در مقابله با سانسور دولتی می‌گفتند، اما در مقابل عده‌ای بزرگ‌تر تنها به سبب برخی موضع‌گیری‌های سیاسی از او به‌شدت انتقاد کردند.