آزادی یکی از پایه‌ای ترین حقوق انسانی و اساسی‌ترین خواسته های مردم ستم دیدۀ ایران است که بیش از صد سال برای آن مبارزه کرده اند؛ حقی که چه در نظام شاهنشاهی و چه در رژیم جمهوری اسلامی همواره با خشن‌ترین شیوه‌ها و ابزارهای خفقان و کشتار سرکوب شده است.
جمهوری اسلامی از بدو به قدرت رسیدن، مخالفان سیاسی خود را چه با اعدام‌های روزها و ماه‌های اول انقلاب و چه با سرکوب معترضان، از جمله زنان، کارگران و دانشجویان، در کف خیابان از دم تیغ گذرانده است. اعدام زندانیان سیاسی در دهۀ ۶۰ و به ویژه تابستان ۶۷، قتل های سیاسی روشنفکران موسوم به «قتل های زنجیره ای»، سرکوب دانشجویان معترض در کوی دانشگاه در سال ۷۸، کشتار معترضان در اعتراض‌های سال‌های ۸۸، ۹۶ و ۹۸ نمونه‌هایی از این جریان بی وقفۀ سرکوب آزادی‌ها و آزادی خواهان بوده است. در سال جاری در جریان خیزش «زن، زندگی، آزادی» طی چند ماه اخیر صدها جوان معترض، حتی کودک و نوجوان، به ضرب باتوم، گلوله‌های جنگی و ساچمه ای در خیابان‌های سراسر ایران به خاک و خون غلتیده، کشته، کور و معلول شده‌اند . ده‌ها هزار معترض بازداشت شده و در بازداشتگاه‌های علنی و غیرعلنی مورد ضرب و شتم و شکنجه و تجاوز قرار گرفته اند. برای برخی از بازداشت شدگان حکم اعدام صادر و تا کنون دست کم ۶ نفر از معترضان را اعدام کرده‌اند. برخی از بازداشت شدگان یکی دو روز پس از آزادی، به مرگ‌های مشکوک موسوم به «خودکشی» جان خود را از دست داده‌اند. برخی مفقود شده و پس از مدتی اجسادشان در گوشه و کنار پیدا شده است. ابعاد جنایت و سرکوب چنان گسترده و خشونت آمیز بوده که نه تنها سراسر ایران، بلکه جهان را به اعتراض واداشته است. شگفت آنکه در این میان جنایتکاران و شکنجه‌گران رژیم سابق امثال پرویز ثابتی بیرون خزیده و داغ خانواده‌های دادخواه را که عزیزانشان زندانی و زخم خوردۀ هر دو رژیم سرکوب‌گر و آزادی‌کش بوده‌اند، تازه کرده‌اند.
ما جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده در دهۀ ۶۰ و تابستان ۶۷ اعلام می داریم:
۱. دادخواه حقوق پایمال شدۀ عزیزانمان هستیم و با همۀ خانواده‌های داغدار که عزیزانشان طی ۴۴ سال گذشته در زندان ها شکنجه و اعدام یا کف خیابان کشته شده‌اند همدردیم. همچنین با خانواده‌های داغداری که عزیزانشان را بر اثر شلیک به هواپیمای اکراینی از دست دادند همدردی می‌کنیم. ما همه عضو خانوادۀ بزرگ دادخواهانیم و در مسیر دادخواهی در کنار هم هستیم.
۲. همۀ آمران و عاملان و کسانی که در هر لباس و موقعیتی در قتل، شکنجه، اعتراف‌گیری اجباری، صدور احکام حبس و اعدام مخالفان به هر نوعی دست داشته‌اند باید در دادگاه‌های صالح علنی با حضور خانواده‌های داغدار و وکلای انتخابی آنها محاکمه و مجازات شوند. تنها در جریان چنین دادگاه‌هایی است که پرده از چهرۀ کریه جنایت و جنایتکاران برداشته و حقیقت روشن خواهد شد. جنایتکاران سرانجام باید در پیشگاه مردم و وجدان‌های بیدار پاسخگوی اعمال جنایتکارانۀ خود باشند. تنها در این صورت است که می توان امید داشت جنایت و آزادی کشی تکرار و فراموش نخواهد شد.
۳. ما مجازات اعدام را قتل عمد سازمان یافتۀ حکومتی و عملی شنیع و غیرانسانی می‌دانیم و آن را در هر شرایطی محکوم می‌کنیم.
۴. ما خواهان آزادی بی قید و شرط همۀ زندانیان سیاسی و عقیدتی و لغو فوری تمام احکام صادر شده و بستن تمام پرونده‌های اتهامی علیه مخالفان و زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
۵. ما خواهان آزادی بیان، اندیشه و عقیده، تشکل های سیاسی، مدنی و صنفی، تجمعات، اعتراضات و اعتصابات هستیم.
۶. ما امر دادخواهی را به نیروی خود و مستقل از همۀ احزاب و گروه های سیاسی و فارغ از رقابت‌های سیاسی به پیش می بریم. در جنبش «زن، زندگی، آزادی» همراه مبارزۀ مردم آزادیخواه برای دستیابی به آزادی، رفاه و برابری هستیم و هیچ اتکا یا چشم امیدی به هیچ منبعی از قدرت و ثروت نداریم.
