م.س در مرزهای تصنعی میان روژهلات و جنوب کوردستان به کولبری می‌پردازد، وی می‌گوید به دلیل فقر و بیکاری تحمیلی مجبور به کولبری شده است و می‌افزاید:”برای رهایی از مرگ و یا شکنجه مجبوریم روزانه از ۴- ۵ کمین نظامیان ایران عبور کنیم.”
م.س یک کولبر اهل بهرام‌آوا از توابع شهر مریوان در گفتگو با خبرگزاری فرات نیوز از آنچه رژیم اشغالگر ایران بر کوردها و به ویژه کولبران آورده است سخن می‌گوید. او تأکید دارد که به دلیل امنیتی هویتش فاش نشود و عکس وی هم منتشر نشود.
“سبکترین بار ما ٣٠ کیلوست”
م.س در مورد ظلم و وحشیگری رژیم اشغالگر ایران در مرزهای تصنعی روژهلات و جنوب کوردستان می‌گوید:”ما برای کولبری به مرز ته‌ته در ارتفاعات هورامان می‌رویم. پس از یک ساعت و نیم پیاده‌روی به جنوب کوردستان می‌رسیم. ما غالبا تلویزیون، یو.پی.اس، سیگار و … را از جنوب به روژهلات حمل می‌کنیم. در بازگشت ۴ ساعت راه را پیاده با بار روی پشتمان طی می‌کنیم. کوله‌های ما سنگین هستند. سبکترین بار ما ٣٠ کیلوست که آنهم متعلق به افرادی است که نمی‌توانند بارهای سنگین حمل کنند. کوله‌های ما اغلب ۴۵ یا برخی مواقع ۵٠ کیلوست. حتی برخی مواقع کوله‌های ٧٠ کیلویی داریم. وقتی کمین وجود نداشته باشد کوله‌های همه مابین ۵٠ تا ٧٠ کیلوست. وقتی هم کمین وجود داشته باشد مابین ٢۵ تا ٣۵ کیلو بار داریم. به دلیل اینکه در مسیر آب آشامیدن وجود ندارد هر کدام ما همراه خود آب را حمل می‌کند. وقتی در مرز کمین وجود داشته باشد ما مجبوریم که مابین ۴ تا ١٠ ساعت در مرز منتظر بمانیم.”
“هم بارهای ما را توقیف می‌كنند و هم ما را مجبور می‌کنند آنرا به پایگاه منتقل کنیم”
م.س اعمال ضدبشری نیروهای رژیم استعمارگر ایران را در جریان کمین‌گذاری برای کولبران چنین بازگو می‌کند:”در استان‌های ایلام، کرماشان، سنه و اورمیه کولبری وجود دارد. در مناطق مریوان، هورامان و سردشت کولبران بسیاری وجود دارند. وقتی که به کمین نظامیان رژیم می‌افتیم ما را شکنجه می‌کنند. آنانکه به کمین گرفتار شوند علاوه بر آنکه مورد تحقیر واقع می‌شوند اعمال ضدانسانی را متحمل می‌شوند. سپس مأموران رژیم دوباره بارها را بر پشتشان می‌گذارند و آنان را وادار می‌کنند تا پایگاه بار را حمل کنند. پس از این همه شکنجه بار را هم با کولبرها به پایگاه منتقل می‌کنند. یعنی هم بارمان را غصب می‌کنند و هم ما را مجبور به حمل آن تا پایگاه می‌کنند. بسیاری از مواقع هم در مرز به کولبران گلوله شلیک می‌کنند و آنان را وادار می‌کنند که با کوله‌هایشان جنوب کوردستان برگردند.”
“پ.د.ک کمین‌گذاری می‌کند”
این جوان اهل روژهلات کوردستان در ادامه سخنان خود اعلام می‌کند که در جنوب کوردستان نیز با کمین نظامیان پ.د.ک روبرو شده‌اند. م.س گفت:”تنها در روژهلات کمین نیست ما در جنوب کوردستان هم با کمین‌های پ.د.ک برای کولبران روبرو هستیم. پس از آنکه از کمین پیشمرگه‌ها عبور کردیم تازه وارد مناطق کمین‌گذاری شده سپاه پاسداران می‌شویم. یعنی اینکه سپاه به خاک جنوب کوردستان آمده و در خاک جنوب برای ما کمین می‌گذارند. علاوه بر سپاه نیروهای مرزبانی عراق هم کمین‌گذاری می‌کنند. وقتی گلوله شلیک می‌کنند تمامی منطقه را کورکورانه به رگبار می‌بندند. علاوه بر ما شهروندانی که برای سیاحت و یا گردش به این مناطق می‌آیند اما نیروهای نظامی اهمیتی برای جان هیچ کسی قائل نیستند. یعنی ما تا زمانی که به مقصد می‌رسیم از ۴ یا ۵ کمین عبور می‌کنیم.”
م.س می‌گوید:”پیشتر راه کولبری زیاد طولانی نبود، راههای ١٠ دقیقه‌ای یا حتی ٢٠ دقیقه‌ای، اما رژیم ایران تمامی طول مرز را دیوارچینی کرد. دیگر امکان عبور از این مسیرها وجود ندارد، ما راههای سخت و پرخطر را طی می‌کنیم. کوهستان ته‌ته مرتفع و پر از پرتگاه است. بسیاری از مواقع کولبرانی که از کمین فرار می‌کنند در ارتفاع سقوط کرده دست یا پایشان می‌شکند. تعداد از این کولبران جانشان را هم از دست داده‌اند. در زمان کمین اگر بار خود را بگذاری و فرار کنی کوله‌ات به دست نظامیان می‌افتد. اگر آنرا به پایگاه نبرند همانجا آنرا به آتش می‌کشند.”
م.س به موردی دردآور اشاره کرد و گفت:”آنانی که بارشان مشروبات الکلی باشد به پایگا‌ه‌ها پول می‌دهند و اینچنین بارشان را به مقصد می‌رسانند. بخشی از درآمد مشروبات الکلی به پایگاه‌های سپاه می‌رسد. البته بارهای مشروب بسیاری هم به دست سپاه می‌افتد. بجز این مورد اجازه نمی‌دهند بارهای دیگر از مرز عبور کند.”
این کولبر جوان می‌گوید که از روی ناچاری به این کار روی آورده است. وی افزود:”برای اینکه مخارج زندگی را تأمین کنیم ناچار به این کار روی آورده‌ایم. ما فرزند داریم. ما حتی برخی روزها نان نداریم به بچه‌ها بدهیم. عرصه زندگی را آنچنان بر ما تنگ کرده‌اند و حتی اجازه کولبری را نیز نمی‌دهند. بار این وضعیت تماما بر دوش فقرا است. بدیهی است که تمامی کولبران از قشر فقیر جامعه‌اند. بیکاری بسیاری وجود دارد. اما دولت هیچ پروژه‌ای برای کمک به این فقرا هم ندارد. فقرا مجبورند کولبری کنند. وقتی این کار را هم می‌کنند از سوی نظامیان رژیم به قتل می‌رسند. کوردستان سرزمین ما بسیار غنی و ثروتمند است. اگر ما سرنوشت خود را در دست داشتیم هیچ کوردی به این روز نمی‌افتاد. اما متأسفانه میهن‌مان در چنگ اشغالگران است.”
م.س به سکوت افکار عمومی در مورد اقدامات رژیم علیه کولبران اشاره کرده و می‌گوید:”افکار عمومی نسبت به قتلعام کولبران سکوت کرده است. روزی نیست که کولبری کشته تا زخمی نشود. در رسانه‌ها گزارش‌هایش منتشر می‌شود. اما هیچ کسی به این وضعیت اعتراض نمی‌کند. جامعه را فرامی‌خوانم به سکوت پایان دهند. اگر حقوق بشر وجود دارد چرا در مورد کوردها چیزی گفته نمی‌شود. چرا جامعه بین‌المللی در مورد مرگ کوردها سکوت می‌کنند. چرا اگر در یک منطقه دیگر جهان فردی کشته می‌شود جامعه بین‌المللی قیامت به پا می‌کنند اما در کوردستان روزانه صدها نفر هم به قتل برسند از کسی صدایی برنمی‌آید؟ سکوت آنان نشانه شراکتشان در این جرم است.”
م.س در پایان می‌گوید که آرزومند جهانی عادلانه و برابر است و البته این جهان هم از سوی خود کوردها محقق خواهد شد.