کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیه‌ای در مورد وضعیت نگران‌کننده بهنام موسیوند هشدار داد که آن چه بر این زندانی سیاسی می‌رود از جمله عدم رسیدگی پزشکی به‌موقع «بارها در زندان‌های ایران تکرار شده و در برخی موارد به فاجعه انجامیده است».
در این بیانیه که شامگاه پنج‌شنبه، هشتم اردیبهشت، منتشر شد کانون نویسندگان ایران با اشاره به «فاجعه‌ای که در قتل بکتاش آبتین، شاعر، فیلمساز و عضو» این کانون رخ داد، از مرگ بهنام محجوبی و مهدی صالحی قلعه شاهرخی، دو زندانی سیاسی دیگر، نیز به عنوان نمونه‌های تکرار چنین فجایعی در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران نام برده است.
کانون نویسندگان ایران تاکید کرده که آقای موسیوند در حضور ماموران امنیتی در بیمارستان طرف قرارداد زندان اوین بستری است و در نتیجه همین امر، «خانواده و نزدیکان موسیوند نمی‌توانند در جریان روند درمان او قرار گیرند یا بر آن نظارت داشته باشند».
کانون نویسندگان در بخش پایانی بیانیه خود یادآوری می‌کند: «بدیهی است که مسئولیت حفظ سلامت و جان زندانیان بر عهده‌ی اداره‌ی زندان‌ها و حکومت است و محروم کردن زندانیان سیاسی از درمان چیزی نیست جز فراهم کردن بستر مرگ آنان.»
منابع آگاه روز چهارشنبه از وخیم‌تر شدن حال بهنام موسیوند خبر داده بودند. این زندانی سیاسی که از ششم اردیبهشت به بیمارستان طالقانی منتقل شده، بیش از ۹ روز است که در اعتصاب غذا به سر می‌برد.
آقای موسیوند بیش از یک‌سوم دوران محکومیت خود را سپری کرده و با این حال، به‌رغم رنج بردن از ناراحتی کلیه و پروستات، همچنان از اعزام به مرخصی درمانی محروم است.
این کنشگر مدنی در شهریور ۱۳۹۸ از سوی دادگاه انقلاب تهران به دلیل اتهام‌هایی چون «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت کشور» و «فعالیت تبلیغی علیه نظام» در مجموع به شش سال حبس قطعی محکوم شد.
دادگاه تجدیدنظر نیز این حکم را عیناً تأیید کرد. با این حال، با استناد به ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی، یعنی مجازات اشد، پنج سال از آن قابل اجرا خواهد بود.
آقای موسیوند پس از آن‌که در ۳۰ فروردین به دلیل امتناع از زدن دستبند و پابند برای دریافت خدمات درمانی خارج از زندان مورد ضرب و شتم مأموران قرار گرفت، دست به اعتصاب غذا زد.
در فروردین‌ماه امسال نیز سازمان حقوق بشری عفو بین‌الملل گزارشی جامع از مرگ‌های ناشی از عدم رسیدگی پزشکی در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران منتشر کرد.
بر اساس این گزارش، از دی‌ماه ۱۳۸۸ تا فروردین ۱۴۰۱ محرومیت از مراقبت‌ها و رسیدگی به‌موقع پزشکی به مرگ ۹۶ نفر از زندانیان منجر شده است.