سال نو تحصیلی را در شرایطی آغاز می‌کنیم که آموزش، معلمان و اساتید، دانش‌آموزان و دانشجویان، به‌عنوان محورهای اصلی فعالیت‌های آموزشی، و مدرسه و دانشگاه، به عنوان مکان‌های آموزش، بیش از هر زمان دیگری در معرض آسیب‌های ناشی از تهاجم تمامیت خواهانند؛ آنان که ایدئولوژی خود را حقیقت مطلق انگاشته یا دستکم چنین وانمود می‌کنند، معلم و استاد را ابزار منفعل انتقال پیام‌های خود می‌خواهند و ذهن دانش‌آموز و دانشجو را ظرفی خالی برای پر شدن با القائات ضد آزادی و آزاد‌اندیشی، برابری و نگاه انسان‌مدار می دانند.
با همین نگاهِ آگاهی‌ستیز است که معلمان و اساتیدی که حتی اندکی استقلال اندیشه یا گفتاری اعتراض‌آمیز یا کنشی بیرون از چارچوب تعیین شده‌ی حاکمیت نشان می‌دهند، با شدتی کم‌نظیر و با توسل به بهانه‌های شبه قانونی، مورد هجوم و هجمه قرار می‌گیرند؛ و همچنین دانش‌آموزان و دانشجویانی که خارج از چارچوب‌های نابهنگام و آمرانه حکومت گام برمی‌دارند، بر همین سیاق.
هرچند آن‌چه ما را به آینده امیدوار نگاه می‌دارد، همین نسلی است که دشمن ستیزی‌های دن‌کیشوت وار حاکمان را به سخره گرفته و در پیوند با جهان امروز از واپس‌گرایان عبور کرده و خواهد کرد.
