لیبراسیون : “اگر تاکنون اعتراض‌ها در ایران به یک جنبش حقیقتاً انقلابی تبدیل نشده‌اند علتش این است که ریزش در دستگاه سرکوب صورت نگرفته است. به گفتۀ یک نویسندۀ فرانسوی ریزش در دستگاه سرکوب اغلب عامل تعیین کننده در وقوع انقلاب است. عامل تعیین‌کنندۀ دیگر، به گفتۀ او، ائتلاف اهداف یا طبقات است و البته عامل بازدارنده بی تفاوتی طبقات متوسط مرفه نسبت به وضعیت تهیدستان است.”
“تاریخ عمومی انقلاب‌ها” عنوان اثر جمعی است که در هزار صفحه انتشارات “لا دکوورت” در فرانسه در بیست و هشتم سپتامبر راهی بازار می‌کند. به همین مناسبت، روزنامۀ لیبراسیون با دو تن از تهیه‌کنندگان و گردآورندگان این کتاب، “بوریس گوبیل” و “لودوین بنتینی”، مصاحبه‌ای انجام داده که در آن دو نویسندۀ فرانسوی به برخی مختصات و مسائل روند انقلابی یک سال اخیر در ایران تحت عنوان خیزش “زن، زندگی، آزادی” اشاره کرده‌اند.
در این مصاحبه “لودوین بنتینی” گفته است که انقلاب پیش از هر چیز با آگاهی مردم از قدرت و توانایی خود برای عمل کردن آغاز می‌شود. در ادامه “بوریس گوبیل” با اشاره به خیزش “زن، زندگی، آزادی” در ایران افزوده است که در این خیزش عناصر غیرقابل انکار انقلابی وجود دارد، اما، یکی از ویژگی‌های انقلاب‌ها ریزش در دستگاه سرکوب، ارتش یا پلیس است که فعلاً در ایران رخ نداده است.
نویسندۀ فرانسوی با اشاره به خیزش “زن، زندگی، آزادی” که در پی کشته شدن مهسا امینی شکل گرفت، افزوده است : “شکی نیست که زنان در ایران و دیگر جاها تجسم مفهوم خلق یا مردم هستند. انقلاب‌ها با انباشت بی عدالتی‌های کثیر ساختاری آغاز می‌شوند. مدت‌ها از انقلاب خبری نیست ولی ناگهان یک واقعه، یک رویداد موجب واکنش اخلاقی غیرقابل مهار جامعه می‌شود.
در ایران این واقعۀ محرک، مرگ مهسا امینی بود و در تونس در سال ٢۰۱۰ خودسوزی محمد بوعزیزی در بازار شهر “سیدی‌بوزید” که در پی آن رشته انقلاب های موسوم به “بهار عربی”، آغاز شد. به گفتۀ نویسندۀ فرانسوی چنین افراد و لحظاتی به نمادهای یک وضعیت غیرقابل تحمل و منشاء ابراز همۀ بی عدالتی ها و نهایتاً فروپاشی یک نظام بدل می‌شوند.
به گفتۀ نویسندۀ فرانسوی از زمان جنبش سبز در ایران در اعتراض به تخلفات انتخاباتی حکومت مرکزی با داو و چالش های جدّی روبرو بوده است، ولی حکومت مرکزی در عین حال تاکنون توانسته به یاری سرکوب اعتراض‌ها را مهار کند. با این حال، به گفتۀ نویسندۀ فرانسوی، انباشت اعتراض‌های سرکوب شده عاقبت شرایط انقلاب را فراهم می سازد.
بوریس گوبیل در پایان گفته است : اگر تاکنون اعتراض‌ها در ایران به یک جنبش حقیقتاً انقلابی تبدیل نشده‌اند علتش این است که ریزش در دستگاه سرکوب صورت نگرفته است. به گفتۀ نویسندۀ فرانسوی ریزش در دستگاه سرکوب اغلب عامل تعیین کننده در وقوع انقلاب است. عامل تعیین‌کنندۀ دیگر، به گفتۀ او، ائتلاف اهداف یا طبقات است و البته عامل بازدارنده بی تفاوتی طبقات متوسط مرفه نسبت به وضعیت تهیدستان است.
توسط:ناصر اعتمادی