ما مدافعین حقوق زحمتکشان و پویندگان راه آزادی، راهی زندان اوین تهران برای تحمل دوران اسارتمان هستیم. حکمی ناعادلانه که نتیجه نگاهی انحصارطلبانه به انسانهایی است که چون آنها نمی اندیشیدند ، حکمی که برایش نبود دلیل و سند مهم نیست، چرا که سرنوشت کسانی را رقم می‌زند که از آنها نیستند ما دو انسان از انبوه انسان هایی هستیم که روزی به پا خواستند تا عدالت و آزادی را حاکم بر حیات کشورشان کنند، وارثان مبارزه ای تاریخی که از انقلاب مشروطیت آغاز شده و به سال پنجاه و هفت رسیده بود. سال غرور، سال نبرد، سال امید. ما همچون خیل هم سنگرانمان، خودمان را بخشی از مبارزه ای تاریخی در راه رهایی انسان می بینیم ولی افسوس که این تلاش قربانی قدرت طلبی گروهی که خود را صاحب جنبش می دانستند، شد. و در پی آن، استقرار نظامی تمامیت خواه که دیگران را تحمل نمیکند. گناه ما اینست که بر سر آن آرمان شریف مانده ایم، ما شاگردان وفادار بزرگانمان هستیم و همچنان میگوییم انسان به رهایی نمیرسد مگر با ایمان و مبارزه در راه باوری انسانی عدالت‌خواه و آزادیبخش. ما صدای دادخواهیمان را به گوش جهانیان می‌رسانیم.
