کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» ضمن اعلام پیوستن زندان اراک به این کارزار اعلام کرد زندانیان معترض به اعدام برای سی‌وششمین هفته پیاپی، در ۲۲ زندان ایران در اعتصاب غذا خواهند بود. زندانیان اعتصابی هشدار دادند: «محکومان زیر حکم اعدام اولین سوژه جبران شکست‌ها و ناتوانی‌های منطقه‌ای و بین‌المللی استبداد دینی حاکم بر میهن‌مان هستند».
زندانیان اعتصابی کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» سه‌شنبه ۱۰ مهر/ یکم اکتبر در زندان‌های اوین (بندزنان، بند ۴ و ۸)، زندان قزلحصار (واحد ۳ و ۴)، زندان مرکزی کرج، زندان تهران بزرگ، زندان خرم‌آباد، زندان نظام شیراز، زندان اسدآباد اصفهان، زندان بم، زندان مشهد، زندان لاکان رشت، زندان قائمشهر، زندان اردبیل، زندان تبریز، زندان ارومیه، زندان سلماس، زندان خوی، زندان نقده، زندان سقز، زندان بانه، زندان مریوان، زندان کامیاران و زندان اراک علیه اعمال مجازات مرگ از سوی دستگاه قضایی حکومت جمهوری اسلامی دست به اعتصاب غذا زدند.
به گزارش زمانه، در بیانیه این کارزار با گرامی‌داشت یاد کشته‌شدگان در جمعه خونین زاهدان و اعلام همبستگی با دادخواهان آمده است:
حکومت استبداد دینی به طور غیر‌انسانی و سبعانه دستکم ۱۲۰ نفر از نمازگزاران و معترضان مسجد مکی را به خاک و خون کشید و مثل همیشه، هرگز پاسخگو نبوده است و کماکان بی‌شرمانه دادخواهان را از کُردستان تا تهران و زاهدان و دیگر شهرهای میهن بازداشت و متهم می‌کند. کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» این جنایات را شدیداً محکوم می‌کند و همیشه در کنار ماداران دادخواه و خانواده‌های دادخواه به مقاومت خود ادامه می‌دهد.
بیانیه کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام همچنین به تداوم استفاده حکومت جمهوری اسلامی از طناب دار برای تشدید سرکوب، اختناق و ارعاب داخلی در زمان بحران خارجی اشاره کرده است. در بخش دیگری از این بیانیه آمده است:
حکومت اعدام کماکان در حال جابجا کردن مرزهای جنایت و اعدام است؛ تنها با گذشت ۱۰ روز از ماه مهر بیش از ۲۳ نفر را اعدام کرده است و در عملی قرون وسطایی روز گذشته دونفر را در شهر خمین در ملاء عام اعدام کرد و همچنین از ۲۴ شهریور تا ۴ مهر تنها ظرف ۱۰ روز در زندان شیراز ۲۰ نفر را اعدام کرده که این آمار در هیچ کدام از رسانه‌های داخلی منعکس نشده‌است. آن‌چه که همیشه بحث اعدامها را جدی می‌کرده، خصلت پایه‌ایی بودن آن برای حکومت است که یعنی اعدامها با هر اتهامی که انجام می‌گیرد، هدف نهایی سرکوب و اختناق است و به تجربه دیده‌ایم که آمار اعدامها همبستگی معنا‌داری با اوضاع داخلی و بین‌المللی دارد. به همین دلیل با توجه به شرایط حساس و بحران‌های بین‌المللی که حکومت با آن مواجه است، طبعاً وقتی توان حل آن را در بیرون ندارد، در دسترس‌ترین ابزار انتقام، برپا کردن باز هم بیشتر طنابهای دار و به‌عبارت دیگر انتقام از زندانیان و محکومان به اعدام است تا هم مشکل خود در ناتوانی مسائل بین‌المللی را کتمان کنند و هم ارعاب داخلی را که در این شرایط نیاز بیشتری بدان دارند را اعمال کنند.
زندانیان اعتصابی در این بیانیه نسبت به احتمال افزایش اعدامها و صدور احکام اعدام در هفته‌های آتی هشدار داده و نوشتند:
از همین روست که هشدار می‌دهیم که هفته‌های آتی بنا به دلایل مذکور احتمال افزایش اعدامها و احکام اعدام وجود داشته و ابراز نگرانی خود را از وضعیت محکومان زیر حکم اعدام ابراز داشته، زیرا که آنها اولین سوژه جبران شکست‌ها و ناتوانی‌های منطقه‌ای و بین‌المللی استبداد دینی حاکم بر میهن‌مان هستند.
زندانیان از همه فعالان حقوق بشری مستقل و آزاد داخلی و بین‌المللی خواستند «صدای زندانیان محکوم به اعدام باشند که در سکوت خبری اعدام نشوند».
پیوستن زندان اراک به اعتصاب غذا در «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»
روز یکشنبه ۸ مهر تعدادی از زندانیان سیاسی زندان مرکزی اراک اعلام کردند به کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» می‌پیوندند و از روز سه‌شنبه ۱۰ مهر در اعتصاب غذای دسته‌جمعی علیه اعدام شرکت خواهند کرد.
با پیوستن زندان مرکزی اراک به اعتصاب تعداد زندان‌های شرکت‌کننده در این کارزار به ۲۲ زندان افزایش پیدا کرد.
«سه‌شنبه‌های اعتصابی نه به اعدام» از سوی زندانیان سیاسی در ایران از سه‌شنبه ۹ بهمن ۱۴۰۲ آغاز شد. سه‌شنبه هر هفته شمار بیشتری از زندانیان زندان‌های مختلف ایران که با اتهام‌های گوناگون در حبس‌اند به این کارزار اعتصابی می‌پیوندند. «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» به یک صدای اعتراضی و حق‌خواهانه رسا و پایدار بدل شده است از سوی زندانیان دربندی که بسیاری از آنها شاهد اعدام هم‌بندی‌های خود بوده‌‌اند.