آزاد مستوفی: انیه اخیر پ.ک.ک نه تنها سندی از عقب‌نشینی تلخ و ذلیلانه است، نمادی هم از وارونگی ارزش‌ها، تحریف تاریخ مبارزه و بی‌اعتنایی آشکار به خون هزاران جوان کورد از بخشهای کوردستان است که جانشان را در راه همان مسیری فدا کردند که اکنون با یک امضای خشک برای ترکها ترک شده است.
جای شگفتی نیست که در این بیانیه‌ی بلندبالا، حتی یک جمله هم به جنایات سیستماتیک و روزمره‌ی ترکیه علیه ملت کورد اختصاص داده نشده است. گویی حملات وحشیانه‌ی ارتش ترکیه، بمباران‌های شیمیایی در مناطق اقلیم کوردستان، سرکوب گسترده‌ی فعالان کورد در ترکیه، و زندانی کردن هزاران نفر از جمله رهبران سیاسی کورد، هیچ ارتباطی با سرنوشت این ملت ندارند! این سکوت شرم‌آور، نه صلح‌طلبی بلکه خیانت به حقیقت و مصالح ملت کورد است.
شگفت‌انگیزتر آنکه در این بیانیه، به جای دولت اشغالگر ترکیه، این حزب دموکرات کوردستان عراق است که هدف حمله و اتهام قرار گرفته! گویی پ.د.ک، نه ترکیه، عامل اصلی کشتار و سوزاندن روستاهای کوردستان است!! این وارونه‌سازی واقعیت، تنها به نفع پروژه‌های ژئوپولیتیکی آنکارا تمام خواهد شد. در بخشی از تسلیم نامەی پ ک ک دستگیری اوجالان را توطئەای بین المللی توصیف کردە “توطئه بین‌المللی ۱۵ فوریه ۱۹۹۹ ” و چنان وانمود کردە کە هدف از دستگیری اوجالان براه انداختن جنگ کورد و ترک بودە است!!! تحریف و تسلیم رذیلانە با هم درآمیختە و تفویض و التزام بردگیشان را اعلام میکنند.
پ.ک.ک با اعلام انحلال خود، مسئولیت ده‌ها هزار کشته، خانواده‌های داغدار، نسل‌سوخته‌ها و ویرانی گسترده‌ی کوردستان را چگونه پاسخ خواهد داد؟ جوانانی که با امید آزادی و دموکراسی برای سرزمینشان سلاح به دست گرفتند، امروز در خاک آرمیده‌اند و رهبرانشان با صدور بیانیه‌ای آغشته به ایدئولوژی‌های بیرمق، مهر پایانی بر رؤیاهایشان میزنند. چه دستاوردی از این عقب‌نشینی حاصل شده است؟ هیچ تضمین حقوقی، هیچ تعهد بین‌المللی، هیچ مصالحه سیاسی رسمی و نه حتی یک عقب‌نشینی تاکتیکی از سوی رژیم ترکیه. این عقب‌نشینی، نه صلح، بلکه تسلیم شدن بی‌هویت است.
اگر مبارزه مسلحانه، با همه‌ی نقدهایی که ممکن است به آن وارد باشد، روزی انتخاب ناگزیر در برابر نسل‌کشی و سرکوب سیستماتیک بود، امروز ترک آن برای ترکها بدون هیچ دستاورد قابل لمس، فقط یک چیز است: خلع‌سلاح سیاسی و ایدئولوژیکِ یک ملت.
مردم کورد، به‌درستی خواهند پرسید: این همه رنج، جان‌فشانی، و قربانی برای چه بود؟ اگر راه‌حل، انحلال و تسلیم بود، چرا این همه جوان به میدان فرستاده شدند؟ آیا زمان آن نرسیده که رهبران این جریان، پاسخ دهند که بهای این همه خون، این همه اشک، و این همه خاکستر چه شد و به جیب که رفت؟ چرا زمانی بە پ ک ک گفتە میشد در ترکیە با وجود بدترین دموکراسی راه برای مبارزە مدنی و پارلمانی بهتر از مبارزە مسلحانە است ولی پ ک ک وارد فاز نظامی شد؟ و حتی هر حزب و سازمان کوردی کە علیە ترکیە مبارزە مشروع میکرد را از صحنە مبارزە با براه انداختن جنگ برادرکشی از کوههای کوردستان بیرون کرد!
بیانیه تسلیم پ ک ک در مقابل رژیم فاشیست و کوردکش ترکیە که دشمن را تطهیر، دوستان را تخریب، و ملت را به حال خود رها میکند، نه یک سند تاریخی (طبق آنچە خود اعلام کردەاند) بلکه وصیت‌نامه‌ی اضمحلال سیاسی و اخلاقی است کە خون هزاران فرزند بیگناه ملت کورد را بە هدر دادند.