کمیته‌ی روابط کنفدرالیسم جوامع کوردستان (ک.ج.ک) با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد که پ.د.ک فضای تنش‌آمیزی در جامعه ایجاد کرده است.
کمیته روابط ک.ج.ک با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد که اشغالگران به مناسبت صدمین سالگرد معاهده لوزان می‌خواهند سیستم لوزان را از راه‌های دیگر و از طریق توافقات مختلف تمدید و ادامه دهند. کمیته تاکید کرد که همه نیروهای کورد باید برای اتحاد، تقویت و توسعه جامعه کوردی تلاش کنند. اما پ.د.ک در محدوده‌ی حاکمیتش فضای خطرناکی از تنش را در جامعه ایجاد کرده و آزادی‌ها را سرکوب می‌کند.
در ابتدای بیانیه گفته شده؛ «در این روزها که به سالگرد پیمان لوزان نزدیک می‌شویم و اشغالگران می‌خواهند نظام لوزان را با عنوان قراردادهای مختلف ادامه دهند، مردم کورد و بویژه نیرو و احزاب سیاسی کورد در هر چهار بخش کوردستان باید تلاش بیشتری کنند تا به همدیگرنزدیک شوند و وحدتی سیاسی ایجاد کنند و جامعه را پویاتر نمایند. در این راستا بار مسئولیتی حکومت باشور کوردستان بیش از همه می‌باشد که با احترام گذاشتن به حقوق و آزادی‌های بنیادی راه را بر پیشرفت و پویایی جامعه بگشاید. اما متأسفانه می‌بینیم که پ.د.ک با تصاحب بسیاری از نهادهای حکومت و تحمیل خواست و سیاست خود بر جامعه شرایط تنش‌آمیزی را در جامعه ایجاد کرده است.
در این بیانیه با بیان اینکه پ.د.ک خواهان سرکوب همه صداها و اعتراضات آزادیخواهانه است، آمده است: هر صدای اعتراضی که از باشور کوردستان علیه سیاست فساد، دزدی و مزدوران برخاسته می‌شود، پ.د.ک سعی می‌کند آن را سرکوب کند. به شهادت رساندن سردشت عثمان و ودات حسین نمونه‌ای مشهود از این سیاست می‌باشد، پ.د.ک در این رابطه تنها سیاست شکنجه و حذف فیزیکی را دنبال می‌کند. اما جامعه کوردستان در باشور که ده‌ها سال در برابر رژیم فاشیستی بعث رنج کشیده و قربانی داده است، تسلیم این فشارها نمی‌شود و از هر فرصتی برای بیان موضع آزادیخواهانه خود استفاده می‌کند.
پ.د.ک که هدفش ایجاد جامعه‌ای برده و مطیع است، از همه ابزارهای قدرت برای سرکوب آزادیخواهان و منتقدان استفاده می‌کند. پ.د.ک چندین سال است که ده‌ها آزادی‌خواه، فعال و روزنامه‌نگار را در بادینان به گروگان گرفته است و با استفاده از پلیس و نهادهای امنیتی و قوه قضائیه سعی در ترساندن مردم دارد و کاری کند که مردم اراده خود را تسلیم حکومت کنند. احکام اعدام صادره برای عبدالرحمان ار و مظلوم داغ، شکنجه جسمی و روحی شیروان شیروانی، ربوده شدن امید بروشکی توسط پ.د.ک و فشار بر خانواده و همسر ادهم بارزانی، همگی نشانه‌های خطرناکی برای آینده حقوق و آزادی‌های بنیادین است. به ویژه، تحمیل چهار سال زندان دیگر برای روزنامه‌نگار شیروان شیروانی فاقد وجاهت قانونی است و نشانه‌ای از انحطاط خطرناک حقوق و آزادی‌ها در اقلیم باشور کوردستان می‌باشد. پ.د.ک از قوه قضائیه حکومت اقلیم کوردستان برای تحمیل بی‌عدالتی استفاده می‌کند، تصمیمات یک جانبه و فردی را به دادگاه‌ها تحمیل می‌کند و مبارزان آزادی را به اتهامات بی‌اساس گروگان می‌گیرد. شیروان شیروانی و رفقایش،گروگان‌های سیاسی در دست یک رژیم حزبی هستند که در جهت تحمیل سیاست‌های خانواده‌ای (خانواده بارزانی) و مزدوری بر جامعه باشور کوردستان می‌باشد.
در پایان بیان‌نامه از همه جناح‌ها درخواست نموده که در برابر این بی‌عدالتی سکوت نکرده و موضع‌گیری نمایند و با این جملات به پایان می‌رساند: در اینجا از تمامی سازمان‌های حقوق بشر در سطح بین‌المللی و کوردستان، احزاب و جناح‌های سیاسی، همه اقشار جامعه، آزادیخواهان و روشنفکران می‌خواهیم که جهت الغای این حکم ناعادلانه و جهت آزادی شیروان شیروانی و همه آزادیخواهان در بند با تمام توانشان تلاش کنند.