دو تشکل کارگری و روشنفکری ایران با انتشار اعلامیه های جداگانه ای به مناسبت اول ماه مه، بار دیگر خواهان آزادی کارگران و نویسندگان و کلیه ی زندانیان سیاسی و صنفی و تحقق حقوق کارگران در ایران شده اند. سندیکای شرکت واحد همصدا با تشکلات بین المللی کارگری، خواهان آتش بس فوری، پایان جنگ و کشتار جمعی مردم بیگناه غزه و نیز توقف تنشهای نظامی و سیاستهای جنگ طلبانه شده و کانون نویسندگان ایران تاکید کرده حمایت نویسندگان فقط شامل جنبه‌های مادی منافع کارگران نیست بلکه خلاصی آنها از سانسور و اختناق را نیز در بر می‌گیرد
بیانیه سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه به مناسبت اول ماه مه، روز جهانی کارگر
در حالی روز جهانی کارگر امسال را گرامی می داریم که سه عضو سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و‌حومه، رضا شهابی، داود رضوی و حسن سعیدی، و صدها کارگر و معلم و مدافعین حقوق کارگران و زحمتکشان با احکام ناعادلانه در حبس و تحت تعقیب به سر می برند.
واقعیت این است که در آستانه روز جهانی کارگر امسال، کارگران و زحمتکشان در ایران و منطقه در شرایط ناامن تری حتی نسبت به‌چند سال گذشته به سر می برند. تنش های نظامی در منطقه خطر جنگ و خانمانسوزی گسترده تر را جدی نموده است. در سایه این اوضاع ناامن و پرتلاطم، سرکوب و اذیت و آزار زحمتکشان و زنان و جوانان کشور بیشتر شده است. سقوط دوباره نرخ ریال اگر چه برای سرمایه داران، دلالان و صاحبان ارزهای جهانی نعمت است برای ما کارگران به معنای کاهش چشمگیر قدرت خرید و سطح معیشتمان بوده است.
عدم امنیت شغلی، قراردادهای موقت کار، گسترش شرکت های پیمانکاری، دستمزدهای معوقه و پرداخت نکردن مطالبات کارگران، عدم طبقه بندی مشاغل، عدم‌همسان سازی حقوق و مزایای بازنشستگان، دستمزدهای سه برابر زیر خط فقر، هزینه های نجومی مسکن و تورم و گرانی بی حد و حصر، شرایط غیر قابل تحملی را بر بخش عظیمی از طبقه کارگر تحمیل کرده است. همزمان خصوصی سازیهای گسترده، فساد اداری و بی کفایتی در کلیه ارکان مدیریت در تمامی بخشهای کشور و سرکوب تشکلات و فعالین کارگری مستقل و کنترل کامل محیطهای کار بنحوی که امکان سازمانیابی مؤثر و با دوام کارگران را بشدت محدود نبوده، و در عین‌حال، اعمال نفوذ تشکل های وابسته دولتی همانند شورای اسلامی کار و خانه کارگر که سوپاپ تخلیه نظام و مناسبات سرمایه داری حاکم بوده و از موانع اصلی اعتراضات، اعتصابات و سازمانیابی کارگران میباشند، تداوم این شرایط ناامن و ظالمانه اقتصادی و اجتماعی را امکان پذیر کرده اند. شرایط به‌نحوی است که حتی امکان انتخاب نمایندگان واقعی کارگران برای تعیین حداقل دستمزد سالانه مهیا نیست و تشکلات وابسته به حکومت، با عناوینی همچون سه جانبه‌گرایی، هر ساله بر سر معیشت و حداقل های زندگی ما کارگران معامله میکنند.
تحت فشار قرار دادن کارگران پیشرو و حق طلب، تهدید و ارعاب آنان، اخراج، بازداشت، زندان و حکم های ظالمانه تبدیل به هنجارهای نظام حاکم شده است. اینها به کارگران حتی برای برگزاری مراسم های مستقل روز جهانی کارگر رحم نمیکنند.
اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد بارها در گذشته در روز جهانی کارگر بازداشت و ضرب و شتم شده اند. در چندین سال اخیر اعضای سندیکا بدفعات احضار و تهدید شده اند که دست از فعالیت سندیکایی بردارند. در آستانه روز جهانی کارگر امسال سه تن از فعالین شناخته شده سندیکا، داود رضوی، رضا شهابی و حسن سعیدی، کماکان در حبس به سر میبرند و دائما تحت فشار، تهدید و اذیت و آزار بازجویان و مقامات زندان اوین قرار دارند، و علی رغم شرایط وخیم جسمانیشان حتی اجازه مرخصی پزشکی به آنها داده نمی شود. با وجود بسته شدن پرونده هایشان و تحمیل سالها حبس بر آنها، بازجویانشان کماکان در دوران حبس آنها را رصد میکنند و به هر مناسبتی مورد تهدید و اذیت و آزار قرارشان میدهند.
این فضای اختناق و این درجه ی بالا از سرکوب و اعمال فشار بر طبقه کارگر البته نمیتواند بدین صورت تداوم داشته باشد. در روز جهانی کارگر باید همه کارگران و مزد بگیران جامعه بتوانند با تکیه بر قدرت و تشکیلات خود برای احقاق خواسته هایشان و مقابله با فضای موجود به کف خیابان بیایند و این روز را با راهپیمایی و شعارهای طبقاتی خود، بدون هیچ ترس و واهمه ای جشن بگیرند و نماینده های واقعی کارگران باید بتوانند با قرائت قطعنامه های روز کارگر خواسته های کارگران را طرح نموده و برای احقاق مطالباتشان تجمع و سازماندهی کنند. استفاده ابزاری از روز کارگر توسط مقامات جمهوری اسلامی در یک مکان کنترل شده و سربسته با دعوت خودی ها و دادن لوح تقدیر به آنها و رسانه ای کردن آن نمایشاتی مضحک بیش نیستند که هیچ‌کارگری را فریب نمیدهند و دیر یا زود به پایان‌خود خواهد رسید.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسراتی تهران و حومه سرکوب کارگران، معلمان و دیگر فعالین جنبشهای صنفی و مدنی را بشدت محکوم می کند و در روز جهانی کارگر بار دیگر خواهان توقف اقدامات سرکوبگرانه حاکمیت و آزادی بدون قید و شرط حسن سعیدی، رضا شهابی، داود رضوی و دیگر فعالین کارگری زندانی منجمله هم پرونده ای های ایشان، ریحانه انصاری نژاد، آنیشا اسداللهی، کیوان مهتدی، و کلیه زندانیان صنفی، سیاسی و عقیدتی می باشد. سندیکا همچنین بار دیگر مخالفت قاطع خود را با مجازات اعدام اعلام میکند و خواهان متوقف شدن بدون قید و شرط اعدام زندانیان سیاسی و عمومی است.
ما همچنین همبستگی خود را یا کارگران و مردم محروم و زحمتکش در سراسر جهان اعلام میکنیم و بر ضرورت اتحاد و همبستگی بین المللی کارگران پای میفشاریم. بطور مشخص و در روز جهانی کارگر، سندیکا بار دیگر همصدا با تشکلات بین المللی کارگری، خواهان آتش بس فوری، پایان جنگ و کشتار جمعی مردم بیگناه غزه و نیز توقف تنشهای نظامی و سیاستهای جنگ طلبانه و میلیتاریستی توسط قدرتهای بزرگ جهانی و قدرت های منطقه ای می باشد. ما کارگران هیچگونه منفعتی در رقابت ها و ماجراجویی های نظامی میان دولت های سرمایه داری نداشته و نخواهیم داشت. فرزندان ما همچون آقازاده ها نیستند که با اختلاس و چپاول اموال عمومی در اروپا و آمریکای شمالی زندگی های مرفه و ایمن داشته باشند؛ بنابراین، بر خلاف آقازاده ها از هیچگونه امنیت و مصونیتی در صورت وقوع شرایط جنگی برخوردار نخواهند بود. بیشترین خسارات جانی، مالی و اجتماعی در یک شرایط جنگی متوجه ما کارگران و فرزندانمان خواهد شد که بیش از پیش سرکوب و تحت ستم و استثمار مضاعف قرار خواهیم گرفت.
اول ماه مه روز جهانی کارگر که امسال مصادف با ۱۲ اردیبهشت روز معلم شده است را به کلیه کارگران و خانواده های کارگری و معلمان و دیگر مزدبگیران در ایران و جهان تبریک می گوییم، و یادآور می‌شویم که چاره ما کارگران، جدا از نژاد، جنسیت، ملیت، مذهب…، و مستقل ار حرفه و صنف، وحدت و تشکیلات است.
زنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگر!
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۳ برابر با اول مه ۲۰۲۴
بیانیه کانون نویسندگان ایران در گرامی‌داشت روز جهانی کارگر
یکم مه، روز جهانی کارگر، از راه می‌رسد و در ایران پا به خیابان‌هایی می‌گذارد که این روزها، ویژه‌تر از همیشه، مملو از ماموران انتطامی و امنیتی است؛ صفی که بخشی از دستگاه تحمیل منویات حاکمیت به مردم است، از جمله تحمیل فقر و فلاکت. «روز کارگر» در ایران همواره این صف را در مقابل خود دیده است که چگونه تجمع کارگران را پراکنده و آنها را زده و بسته و بازداشت کرده و نگذاشته است مراسم مستقل خود را برگزار کنند. و اگر مناسبت این روز از اعتراض همبسته‌‌ی کارگران شیکاگو و سرکوب شدید آن به دست پلیس سر برآورده است، کارگران ایران سال‌هاست که در مناسبت «روز کارگر» به‌سر میبرند. آنها هر روز برای بدیهی‌ترین حقوق خود دست به اعتراض زده‌اند، هر روز سرکوب شده‌اند و هر روز شکست‌ها و پیروزی‌های خود را شمرده‌اند. به این معنا در ایران هر روز، روز کارگر است. تا این وضعیت را دریابیم کافی است بدانیم امسال اولین اعتراض و اعتصاب کارگران در نخستین روز آن، اول فروردین، انجام گرفت: کارگران راه‌آهن خراسان به دلیل پرداخت نشدن حقوق و مزایای خود دست از کار کشیدند. در سال گذشته بیش از ۱۶۰۰ اعتصاب و اعتراض کارگری و صنفی ثبت شده و البته بسیاری‌شان همراه با یورش ماموران و ضرب و جرح و بازداشت اعتصابیان و معترضان بوده است. این حجم از تجمع و فریاد نشان‌گر غارت نیروی کار و وسعت بیدادی است که از سوی صاحبان قدرت و مکنت بر پرشمارترین و اساسی‌ترین طبقه‌ی جامعه تحمیل شده است.
هنگامی‌که دستمزدها در همدستی کارفرما و دولت چندبرابر زیرِ خط فقر تعریف و تعیین و بخشی از همین حد هم صرف باج‌خواهی روزانه‌ی شرورِ مستِ تیغ برکفِ بازار می‌شود، این تعریف و تعیینِ سطح برخورداری از زندگی فقط برای کارگران نیست بلکه شامل همهی کسانی می‌شود که از قدرت اقتصادی و سیاسی سهمی ندارند؛ فقط نان و مسکن و گوشت و پوشاک و میوه نیست که هردم بیشتر و بیشتر از سفره‌ی مردم کاسته و به رویای ذهن‌شان بدل می‌شود بلکه فرهنگ آنها، از آموزش و کتاب و سینما و تئاتر و موسیقی و… نیز اسیر اثرات فقر می‌شود و آسیب می‌بیند. در این شرایط اعتلای فرهنگی که نه، ابتذال فرهنگی رخ می‌نماید.
این‌جاست که ما نویسندگان به کارگران و دیگر زحمتکشان گره می‌خوریم و به هم مربوط می‌شویم. نویسندگان گذشته از این‌که خود فروشندگان نیروی کارند، و از این جنبه با کارگران هم‌سرنوشت، کنش‌گران عرصه‌ی فرهنگ جامعه نیز هستند. کمااین‌که کانون نویسندگان ایران یکی از هدف‌های بنیادین خود را اعتلای فرهنگی جامعه قرار داده است. پس فقر و فلاکتی که مانعی جدی در راه بهره‌مندی مردم از امکانات و فرصت‌های فرهنگی است باید مورد اعتراض نویسندگان قرار گیرد. حمایت از حقوق کارگران حمایت از رشد و برخورداری فرهنگیِ بیشینه‌ی مردم است. خاصه آن‌که کارگران ایران هم به‌طور عام، همانند کارگران دیگر کشورها، از نظام اقتصادی حاکم رنج میبرند و هم به‌طور خاص از سیاست و ایدئولوژی حاکمان که اقتصاد را در چنبره‌ی خود ویران‌تر و زندگی مردم را محکوم به فقر روزافزون کرده است. حمایت نویسندگان فقط شامل جنبه‌های مادی منافع کارگران نیست بلکه خلاصی آنها از سانسور و اختناق را نیز در بر می‌گیرد. و این جایی است که کارگران باید به حمایت از خواسته‌های مشخص نویسندگان، لغو هرگونه سانسور و تحقق آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا، برخیزند. برای آن‌که بتوانند تریبون‌های خاص خود را داشته باشند، برای آن‌که صدای خود را بی‌مانع و بدون هراس به گوش دیگران برسانند، برای داشتن تشکل‌های مستقل آزاد، برای … لازم است مخالفت با سانسور و دفاع از آزادی بیان را به بخشی از خواسته‌های مستقیم خود تبدیل کنند.
کانون نویسندگان ایران ضمن شادباش روز جهانی کارگر از مطالبات و خواسته‌های کارگران حمایت میکند و خواستار آزادی همهی کارگران زندانی و فعالان کارگری در بند از جمله کیوان مهتدی عضو کانون نویسندگان ایران است. یکم مه، برابر با ۱۲ اردیبهشت، روز جهانی کارگر فرخنده باد.
کانون نویسندگان ایران
۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۳