بازداشت دوباره و انتقال سامان کریمی و فرزانه رشیدی به زندانهای بانه و سقز
تکرار چرخهی سرکوب علیه فعالان سیاسی کورد در سکوت دستگاه قضایی
سامان کریمی، زندانی سیاسی سابق و محکوم پیشین به اعدام، پس از ۳۵ روز بیخبری، به زندان بانه منتقل شده است. فرزانه رشیدی، همسر او و دانشجوی ۲۶ ساله، نیز به زندان مرکزی سقز انتقال یافته است. این زوج که در تاریخ ۴ خرداد ۱۴۰۴ توسط نیروهای امنیتی بازداشت شدند، همچنان بدون تفهیم اتهام رسمی در بازداشت به سر میبرند.
براساس منابع محلی، بازداشت سامان کریمی با توسل به خشونت در یکی از خیابانهای بانه صورت گرفت و ساعاتی بعد، نیروهای اطلاعات با یورش به منزل آنها، فرزانه رشیدی را نیز بازداشت کردند. پس از ۳۵ روز بازداشت در مکان نامعلوم و بیاطلاعی مطلق خانواده و وکیل، سرانجام محل نگهداری آنها مشخص شد.
سابقهی سامان کریمی؛ از حکم اعدام تا آزادی مشروط
سامان کریمی پیشتر در آبان ۱۳۹۷ توسط نیروهای اطلاعات سپاه پاسداران در بانه بازداشت و به بازداشتگاه شهرامفر در سنندج منتقل شد. اتهام وی عضویت در حزب دمکرات کردستان ایران بود—اتهامی که در دادگاه انقلاب سنندج با ریاست قاضی سعیدی، به صدور حکم اعدام و ۱۱ سال زندان انجامید.
دیوان عالی کشور در سال ۱۳۹۹، به دلیل نقص در روند بازجویی و عدم وجود مدارک کافی، این حکم را نقض کرد. با بررسی مجدد، در تیر ۱۴۰۰ دادگاه تجدیدنظر استان کردستان، او را به ۹ سال زندان محکوم کرد که با اعمال قانون تجمیع، ۴ سال آن اجرا شد. سامان کریمی پس از پایان این دوره، آزاد شده بود—تا زمانی که باز هم بدون شفافیت قانونی بازداشت شد.
فرزانه رشیدی؛ صدای خاموششدهی نسل جوان
فرزانه رشیدی، فعال دانشجویی و دانشجوی دانشگاه پیامنور بانه، تاکنون سابقه قضایی نداشته است. بازداشت او، بدون هیچ اتهام رسمی و در پی یورش به منزل، تنها به دلیل ارتباط خانوادگی با یک فعال سیاسی، بار دیگر استفاده ابزارگونه از “نقاب قانون” برای سرکوب مخالفان را عیان میکند.
هدف: ایجاد رعب، تخریب روانی و خاموشسازی کامل
بازداشت همزمان یک زوج، آن هم بدون ارائه دلیل، بیشباهت به اقدامات فراقانونی سازمانهای امنیتی برای ایجاد ترس دستهجمعی در میان فعالان نیست. این نوع بازداشتها نه بر اساس شواهد حقوقی، بلکه برای سرکوب روانی خانوادهها، بیثباتسازی محیط سیاسی مناطق کردنشین، و هشدار به دیگر کنشگران صورت میگیرد.
نتیجهگیری
تکرار بازداشت سامان کریمی و فشار بر فرزانه رشیدی، یادآور همان الگویی است که سالهاست در شهرهای کردستان ایران تکرار میشود: چرخهی اتهامسازی، بازداشت، صدور احکام سنگین و سپس بازداشت مجدد، بدون شفافیت قانونی یا پاسخگویی عمومی.
در شرایطی که چشم جهانیان به تنشهای منطقهای دوخته شده، فشار بیسابقه بر فعالان کرد و خاموشسازی صداهای معترض در داخل کشور، بار دیگر نشان میدهد که جمهوری اسلامی جنگ خود را نه فقط در مرزها، بلکه در خانههای مردم خود نیز ادامه میدهد.