ایران وایر – بر اساس سندی محرمانه که یک گروه هکری از وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی منتشر کرده است، مسئولان حکومت ایران « با وضع قوانین سختگیرانه‌تر» به دنبال جلوگیری از «مهاجرت گروه‌های علمی و نخبگی» هستند.
بر اساس این سند که گروه «قیام تا سرنگونی»، نزدیک به سازمان مجاهدین خلق، پیشتر در مردادماه با موضوع «مهاجرت کادر درمان» منتشر کرده، دستیار وزیر اطلاعات گفته است که مهاجرت نخبگان از ایران «تنها محدود به حوزهٔ بهداشت و درمان» نبوده و علت آن «تشدید مشکلات اقتصادی و معیشتی در کشور» است.
در این نامه که به تاریخ ۲۹ فروردین ۱۴۰۱ تنظیم شده، دستیار وزیر اطلاعات به «غلامحسین اسماعیلی»، رئیس دفتر ابراهیم رئیسی، می‌گوید بر اساس قوانین مصوب کشور در حوزهٔ آموزش عالی «به‌صورت قانونی نمی‌توان مانع از خروج» کادر درمان شد.
در این نامه، دستیار وزیر اطلاعات خواستار «وضع قوانین سختگیرانه‌تری» برای کم کردن میزان تمایل به خروج از کشور شده، اما در ادامه نوشته است: «اگرچه این اقدام نیز می تواند به عنوان بهانه‌ای در حوزه حقوق بشر، بر علیه کشور مورد استفاده قرار گیرد.»
تصاویر نامه‌هایی که گروه هکری قیام تا سرنگونی منتشر کرده است
غلامحسین اسماعیلی در انتهای این نامه اشاره کرده است که پیشنهادات برای جلوگیری از خروج متخصصان حوزهٔ بهداشت می‌تواند «مفید و موثر» باشد، «اما بدیهی است به صورت جامع، مانع خروج اقشار تحصیل‌کردهٔ کشور نخواهد گردید».
دو روز پیشتر، رئیس اتحادیه شرکت‌های مسافربری ایران، دربارهٔ افزایش تمایل مهاجرت متخصصان در ایران گفت که «امروز با افرادی تحصیل‌‌کرده و حتی خلبان مواجه هستیم که به دنبال دریافت گواهینامه رانندگی پایه‌یک هستند تا بتوانند مهاجرت کنند».
منصور جعفری نمین، رئیس شورای هماهنگی نظام پزشکی کشور، اواسط اردیبهشت امسال از مهاجرت بیش از ۸۰۰ ماما به خارج از کشور در سال گذشته خبر داده بود.
محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار، نیز ماه بهمن پارسال گفته بود: «سالانه دست‌کم ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ پرستار از کشور مهاجرت می‌کنند.»
از این آمار چنین برمی‌آید که ماهانه حداقل ۲۰۰ پرستار ایران را به مقصد کشورهایی که در آن‌ها می‌توانند درآمد بیشتری کسب کنند، ترک می‌کنند. طبق گزارش پیشین صندوق بین‌المللی پول، ایران با صدور سالانه ۱۵۰ تا ۱۸۰ هزار نفر نخبه به لحاظ مهاجرت نخبگان، در میان ۹۱ کشور درحال توسعه مقام نخست را دارد.
این صندوق عواملی همچون بیکاری، سطح پایین درآمد استادان و نخبگان و کادر درمانی و…، مشکلات معیشتی، کمبود امکانات تخصصی، علمی، نبود امنیت شغلی و اجتماعی، نا امیدی و سرخوردگی از اصلاح امورو مشارکت نابرابر در مدیریت کلان را باعث نرخ بالای مهاجرت در ایران دانسته است.