زنان تاوان “سرپیچی” را می‌دهند، اما در مقابل زور سر خم نمی‌کنند. “تنِ” زنِ معترضِ دانشگاه، نماد عصیان و شدت خشم و طغیان است.
زن دانشجو با لباس‌های معمولی برای شرکت در کلاس درس وارد دانشگاه می‌شود. ماموران حراست به دلیل “حجاب اجباری” مانع ورود او می‌شوند. درگیری تا جایی پیش می‌رود که او لباسش را در می‌آورد.
یادآوری آنچه بر زنان ایران در این لحظه های تحقیر و توهین وزورگویی رفته است، هولناک، تحمل ناپذیر و شکننده است.
مسئولان و مأموران حکومت اعلام کرده‌اند، زنی را که در دانشگاه برهنه شد، تحت آزمایشاتِ روانی قرار داده‌اند. به جای زنِ معترض، می‌بایست عاملان و آمران پدیده‌ی ننگین “حجاب اجباری” تحت آزمایش روانی قرار گیرند که به خود اجازه می‌دهند در هر مکان و هر زمانی، بدنِ زن را ابزار خشونت علیه او قرار دهند.
حکومت نمی‌تواند با برچسبِ «روانی»، بیمار «جنسی» و “فریب‌خورده” علیهِ زنان معترض که بدن‌هایشان را نمادِ اعتراض و طغیان علیه زن‌ستیزی و استبداد کرده‌اند، آن‌ها را وادار به عقب‌نشینی کند.
زنِ معترض در دانشگاه، «بدنی» را که حکومت سال‌ها در تلاش است تا ابزار شرم، سرکوب و جنسی قرار دهد، به ابزارِ اعتراضِ کوبنده علیه‌شان تبدیل کرد.
او نه تنها در مقابل زورگویی برای تحمیل “حجاب اجباری” و پوشاندن موهای سرش عقب ننشست، بلکه بدنش را نمادِ سرپیچی و عصیان کرد.
خواهان آزادی او و توقف سرکوب و آزار زنان هستم.
نرگس محمدی
زندان اوین – ۱۳ آبان ۱۴۰۳
