احمد زیدآبادی – کمیتۀ سوم مجمع عمومی سازمان ملل طی قطعنامه‌ای، جمهوری اسلامی را به دلیل “افزایش نگران‌کنندۀ مجازات اعدام” محکوم کرده است.
نمایندگی ایران در سازمان ملل این قطعنامه را “مغرضانه و با انگیزۀ سیاسی” دانسته است.
به فرض اغراض و انگیزه‌های سیاسی در پشت صدور این قطعنامه نهفته باشد، اما پاسخ نهادهای حاکم به روند فزایندۀ صدور و اجرای حکم اعدام چیست؟
گفته می‌شود در سال گذشتۀ میلادی، شمار اعدام‌ها در ایران سه-چهارم مجموع اعدام‌ها در سطح جهان بوده است! حتی اگر بخشی از این آمار صحت داشته باشد، وحشتناک است چه رسد به اینکه تمامش قرین واقعیت باشد.
مگر ایرانی‌ها بر اثرِ تلفات جاده‌ای، حوادث محیط کار، خودکشی، قتل و غیره کم می‌میرند که قرار است از طریق اعدام جبران شود؟ بسیاری از کشورها حکم اعدام را از اساس لغو کرده‌اند و بسیاری دیگر هم آن را به حداقلِ ممکن رسانده‌اند. دلیل این کار، اثرات سوء و جبران‌ناپذیر و ماندگارِ حکم اعدام بر خانواده‌ها و روانِ جامعه است. با این وصف، به چه دلیلی در کشور ما باید روند صدور و اجرای حکم اعدام در زمینه‌های مختلف در جهتِ معکوس دیگر جوامع در حرکت باشد؟
از ریاست محترم دستگاه قضایی انتظار می‌رود که در جهت پیشگیری از روند فزایندۀ صدور حکم اعدام گامی بردارد و ماشین آن را از حرکت بیاندازد وگرنه با این رویه، هر خانواده‌ای به جای یک پیکان، یک اعدامی خواهد داشت!